Listy...

Wiesz Kochana dzisiaj, jak co niedziela byłem w kościółku…Nie poszedłem jednak do tego, który jest najbliżej mojego domu. Tym razem wybrałem taki malutki, mieszczący się na terenie szpitala, w którym niegdyś pracowałem…To takie dla mnie święte miejsce, oaza spokoju, w której zawsze odnajdowałem pogodną stronę dnia w swoim beznadziejnym życiu…Właśnie dzisiaj dwa dni przed naszym „Razem”postanowiłem iść i podziękować Bogu za Ciebie…Ostatnio o nic w swoich modlitwach nie proszę Boga…odkąd nauczyłem się dziękować…zawsze dziękuję…To niesamowite jak wielka jest siła modlitwy dziękczynnej…Dziękując za każdą drobną rzecz tak wiele otrzymuję…To taka podróż w duchowy świat, w którym odkrywam radość z każdego niemal przejawu piękna…Nigdy nie sądziłem, że można cieszyć się patrząc na skaczącą wiewiórkę, na kwiat polny, słuchając pieśni… cieszyć się z każdej niemal nuty…z poezji….Cieszę się nie, dlatego, że widzę, że słyszę, ale dlatego, że czuję…czuję radość i jedność z napotkanym pięknem…Czasem jestem tak nim zafascynowany, że niemal całego mnie przenika…Stoję tak zapatrzony…i uśmiecham się,…Gdy się ocknę bywam niemal zażenowany całą tą sytuacją…Dobrze, że jeszcze sam do siebie nie mówię…wtedy byłby problem…
Dzisiaj też przenikało mnie piękno w tym kościółku…To ludzie byli moim pięknem…wszyscy pacjenci i personel szpitala…Tak pięknie wszyscy byli zjednoczeni w modlitwie przeplatanej pieśniami przy akompaniamencie gitary…Tak, w tym kościółku nie ma organów…muzykę tworzy pacjent grający na gitarze…Nie ma słów, jakimi mógłbym opisać to, co czułem…Wierzę, że za tydzień przekonasz się o tym osobiście,…jeśli poczujesz to, co ja, zawsze będziemy tam chodzić razem…
Muszę jednak Ci powiedzieć, że nie chciałbym nakłaniać Cię do czegokolwiek tylko, dlatego, że mnie to fascynuje…Nie musisz wcale myśleć, czuć tak jak ja…Pragnę byś była szczęśliwa nie tylko tym, co nas łączy, ale też poprzez świadomość naszych różnic…pięknych różnic…Wiedz o tym, bo taka świadomość jest bardzo ważna w dziwnych kolejach losu…