Sposobu, w jaki oddychasz

To niezwykłe wchodzić do mieszkania i wciąż czuć twój zapach.
Intensywną woń twoich perfum, które jeszcze unoszą się w wąskim, ciemnym korytarzu. Zapach przypalonego omletu, który nie sposób wywietrzyć z tej niedużej, starej kuchni.

Nie opuszcza mnie to przedziwne, surrealistyczne uczucie, jakbyś wciąż czekał za drzwiami sypialni albo na fotelu w salonie, z przekrzywionymi okularami i wciąż grającym w tle telewizorem. Jakaś część mnie stale wierzy, że cię tam znajdę, w tych wszystkich miejscach, które tak niezaprzeczalnie naznaczyłeś swoją obecnością. Że odnajdę cię w tym naszym niewielkim, zagraconym mieszkaniu, które mimo upływu czasu wciąż oddycha tobą.

Jesteś tam jeszcze? Czy to tylko wiatr bawi się ze mną, rozdmuchując woń twojej wody kolońskiej z łazienki na korytarz, jakbyś właśnie minął mnie w drodze do kuchni?

Może gdy zamknę oczy, złapię cię nagle za rękę...