Ten, który przemówił językiem przodków, zyskał władzę nad życiem i śmiercią.

Zdaje się, że europejska cywilizacja, w tym również cywilizacje wcześniejsze, stanowią zalążek obecnego świata. Są jego kolebką, miejscem narodzin. Jest to złudne postrzeganie czasu i w ogóle świata samego w sobie przez pryzmat odkryć, jakie ludzkość poczyniła w dziedzinie archeologii.

Wierzyć, jednak wyłącznie w to, co materialne, to nie wierzyć w ogóle, a starać się zrozumieć. O ile za pierwszą, udokumentowaną cywilizację uważa się Sumerów, nie oznacza to, że stanowią oni w ogóle pierwociny współczesnego człowieka.

Niegdysiejsi ludzie posiadali wiedzę o wiele bardziej złożoną, niż współczesny człowiek, który w zasadzie nie posiada wiedzy ani dogłębnej, ani rozległej za wyjątkiem takich lub innych dziedzin i specjalizacji. Wciąż jednak duchowa wiedza dla wielu jest niedostępna, w przeciwieństwie do dawnych cywilizacji, które w pierwszej kolejności szkoliły się właśnie w duchowej, mistycznej wiedzy, która pozwoliła im na Świadomość.

El-Shar-Bar-Shibi można przyrównać do mitycznej krainy. Tym, co cywilizacja ta pozostawiła po sobie w Ogromnej Bibliotece, do której dostęp przejawia się wyłącznie poprzez Świadomość, jest zbiór wielu zasad, praktyk, a także dogłębne informacje na temat człowieka. Informacje, które w bardzo szeroki sposób omawiają kwestie dotyczące duchowej, energetycznej natury człowieka. Przede wszystkim pisma, które dzisiaj są niedostępne w żadnej, fizycznej formie, omawiają kwestie życia i śmierci, a także nieśmiertelności. O ile motyw nieśmiertelności przejawia się w wielu kulturach, o tyle jest to w większości przypadków zagadnienie symboliczne, umowne lub po prostu taka, czy inna koncepcja, która owszem, oddziałuje na intelekt w ten, czy inny sposób, jednak nie dotyka esencji tego, czym jest faktycznie człowiek u swych podstaw - zatem wiedza związana z nieśmiertelnością w żaden sposób nie przekłada się na świadomość człowieka.

Jedną z najważniejszych kwestii, której w obecnej kulturze w ogóle się nie omawia, jest kwestia świadomej śmierci, zatem – świadomej decyzji na temat opuszczenia swojego ciała. Praktyka ta oznacza głęboką relację ze świadomością człowieka w miejscu, gdzie przejawia się tak zwana linia życia i śmierci, pośrodku której znajduje się człowiek. Świadomość tego, energetycznego punktu wewnątrz człowieka pozwala mu na świadome opuszczenie własnego ciała w momencie, gdy podejmie taką decyzję.

O ile, również w tamtejszej kulturze, Starszyzna była bardzo ceniona i szanowana, także pod względem zasobu informacji i wiedzy, które przekazywali z pokolenia na pokolenie, o tyle w wielu sytuacjach decyzję na temat świadomego opuszczenia ciała podejmowałi także ludzie młodsi, od wojowników, przez uczonych, po samego władcę.

W przypadku młodszych osób wynikało to najczęściej z poniesienia takiej lub innej klęski. W obliczu sprzeniewierzenia się własnym zadaniom i obowiązkom lub ich zaniedbywania, człowiek, świadomy własnej porażki, podejmował decyzję związaną z opuszczeniem ciała. Celem całego procesu było stawienie się przed obliczem Ojca Stwórcy i Matki Opiekunki w formie pokory, skruchy, z prośbą o wybaczenie za ludzkie niedociągnięcia.

Dlatego, nad samo życie, ważniejszym był kult śmierci, jako tego, co nieuniknione i względem czego każdy człowiek posiada zobowiązanie świadomego stawienia się przed obliczem Wielkich Rodziców.

W późniejszych czasach, gdy pradawna wiedza związana z rytuałem Al-Shim, czyli rytuałem świadomego opuszczenia ciała zaczęła zamierać, pojawiały się pomniejsze rytuały, które sprowadzały się do odebrania sobie życia. Takie rytuały widoczne są chociażby w Bushido.

Niezależnie jednak od formy samej śmierci, aspektem kluczowym było pokorne zrozumienie swoich błędów i przewinień, świadomość plamy na własnym honorze, którą w tym przypadku zmyć mogła wyłącznie krew winnego swoich przewinień. Ta, dogłębna świadomość własnej ułomności i porażki pozwalała jednocześnie na śmierć honorową, godną i świadomą.