Nie ta bajka

Czemu pozwoliłam odejść tej małej dziewczynce, wierzącej w to co może osiągnąć? Mającej świadomość własnego ja i twardo dążącej do swoich marzeń? Czemu dopiero pod osłoną nocy pozwalam sobie tu wrócić i zatęsknić za tym, co już dawno straciłam?
Stoję pod ścianą i czuję jak przegrałam czas, który jeszcze nie nadszedł, widzę siebie, za kilkanaście lat patrzącą w okno i mająca świadomość jak wiele przegrałam w swoim życiu. Wiele osób pomyśli pewnie "Ej głupia możesz wszystko zmienić" inni, ci którzy mnie znają " ma wszystko, a jednak jej źle" cóż ciężko żyć z duszą artysty, pogodzić realny świat, że światem marzeń. Tak długo chciałam go zakopać w worku głęboko pod ziemią, udawać, że stąpam twardo po ziemi i nie ma tej drugiej strony, a jednak chyba się nie da...
Prędzej czy później, w najmniej oczekiwanym momencie to mnie dopada, wyłania się z za rogu walczy o siebie, jednak nie mam na tyle odwagi, żeby dać się ponieść emocjom i zawalczyć o siebie. Życie nie zawsze jest kolorowe, czasem trzeba dokonywać wyborów, stawiać na szali wszystko i ważyć jaką podjąć decyzję i nagle okazuje się, że dla świata tak nie znaczące jest to co się czuje, że trzeba stanąć z hardą mina i udawać, że wszystko jest dobrze chociaż serce ściska żal. Czasem sobie myślę, gdybym mogła cofnąć czas, nigdy nie pozwoliłabym sobie dojść do tego punktu, w którym jestem dzisiaj. Moje serce jest jak cmentarz, pełen smutku i żalu, pełen pogrzebanych marzeń i pragnień, o których muszę póki co zapomnieć. Pewnie wielu z was tego nie zrozumie, zada sobie pytanie czemu? Tak wielu twierdzi waro walczyć, zawalcz o siebie, ale niestety nie zawsze wszystko za wszelką cenę, czasami w życiu podjęliśmy decyzję, która ciągnie za sobą lawinę konsekwencji, których nie przemyśleliśmy, o których nie mieliśmy pojęcia, w które nie chcieliśmy wierzyć. Niestety podjęte decyzję zostają z nami na zawsze. Tak wiele chciałabym zmienić, a tak mało mogę. Czuję, że przeżywam życie, które nie jest moje, że patrzę na to stojąc obok, tak wiele we mnie bólu i żalu. Smutku nieprzespanych nocy, pogrzebanych marzeń i zranionych uczuć.
Mogłam wszystko i wszystko straciłam, czemu? Bo dokonałam wyboru, głupiego młodzieńczego wyboru, nie myśląc o konsekwencjach... ta bajka nie jest moja.
Zbyt wiele we mnie tęsknoty za tym co mogło, a tym co jest, czas nie ociera łez, każdy kolejny dzień jest jak głaz ciągnący głębiej.... może ten wpis to moje katharsis, może kropka, może czas stąd odejść?