Skaczę z mostu

http://www.youtube.com/watch?v=miFhwa1_fwE
Stoję sobie i patrzę w ciemność. Nie mam nic, oprócz pewności, że jaśniej już nie będzie, niezależnie od tego co zrobię. Łapię się za pustą głowę, przewracam pustymi oczyma i tęsknie zaczynam muskać ustami powietrze. W nosie mam krew, w żyłach smołę, która niespokojnie bulgoce, jakby chciała się ze mnie wylać. Widzę ciemność, a w ciemności ciebie. Jesteś w niej. Wiem to na pewno. Czuję twoją obecność w pozbawionych oddechu płucach i sycę się nią. Złapałabym cię, ale nie potrafię dosięgnąć. Nie wiem właściwie kim dla mnie jesteś, ale wiem, że cholernie za Tobą tęsknię, że bez ciebie nie ma słońca, oddechu, mnie. Pod stopami czuję most. Czuję krawędź mostu. Nogi mi drżą, bo chcą tańczyć walca ze śmiercią. Podnoszę do góry to prawą, to lewą i zastanawiam się jak bardzo potrafię się wychylić. Wychylić, żeby znowu spotkać ciebie. Balansuję, zupełnie jak baletnica. Zabawne. Człowiek uświadamia sobie dużo rzeczy, wiedząc, że właściwie nic już mu nie pozostało. Szkoda życia. Kilka dobrych chwil siada na moich policzkach, poganiając leniwe łzy, które dopiero teraz zaczęły płynąć. Krok do przodu. Krok do tyłu. Stawiam nogę za nogą z wielką wprawą, kiwając się to w prawo to w lewo. Właściwie nie myślę o tym gdzie jestem i co chcę zrobić. Jest mi całkiem przyjemnie, czuję się lekka. W dole szybki nurt rzeki porywa drapieżnie wszystko co do niej wpadnie. Zastanawiam się, czy jeśli skoczę, poczuję jeszcze zimną wodę. Chyba nie. Zabije mnie uderzenie. Wiatr szarpie moje włosy, dłonie mi marzną, a ja nie widzę już nic oprócz twojej twarzy. Wiem, że jeśli to zrobię, to gdzieś na pewno cię spotkam. I hop. Lecę w dół, ale nic nie wypycha mnie do góry.Teraz już sama nie wiem czy anioły istnieją... Żałuję, że to zrobiłam, przez ułamek sekundy żałuję, że nie stoję teraz na moście i nie dopijam zostawionego szampana.... Żałuję.... Ża....