Matylda

Z zamyślenia wyrwały ją jego słowa…
-… ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to że Cię nie opuszczę aż do śmierci.
Teraz łzy spływały po jej policzkach zupełnie swobodnie. Gdy go zobaczyła po raz pierwszy wiedziała, że na pewno zostanie jego żoną. Tego uczucia nie można pomylić z niczym innym.
Patrząc mu prosto w oczy, powiedziała:
- Ja Matylda Winiarska biorę Ciebie…Piotrze Malicki za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

Gdy już było po wszystkim, w pocałunku, który złożył na jej ustach, zawarł wszystkie uczucia jakie go przepełniały. Miłość, czułość, dumę, zachwyt, radość, zniecierpliwienie…

12,07,2010, Wrocław
Matylda siedzi w pierwszej ławce tego samego kościoła. W pomarszczonych i zmęczonych życiem dłoniach, dłoniach siedemdziesięciolatki, trzyma różaniec. Na kolanach leży paczka chusteczek higienicznych, jej oczy zaszły mgłą. W kościele trwa msza. Straciła orientacje, nie wiedziała, co tutaj robi, przecież w domu czeka na nią chory Piotr. Jednak gdy usłyszała słowa księdza, rzeczywistość uderzyła ją z ogromną siłą.
- Zebraliśmy się tutaj, by pożegnać Piotra Malickiego, który po wielu latach zmagania się z ciężką chorobą, odchodzi, by zaznać odpoczynku. Piotr był kochającym mężem, który po czterdziestu latach małżeństwa, kochał swoją żonę jak w dniu ich ślubu…
Przestała słuchać. To nie mogła być prawda. W tej trumnie nie może być jego ciało. Piotr czekał na nią w domu, gdzie powinna już być, by podać mu lekarstwa.
Wstała, i mimo zdziwionych spojrzeń ludzi obecnych w kościele, wyszła na zewnątrz.
Skierowała się w stronę domu. „Po drodze kupię kilka pączków. Piotr się na pewno ucieszy…” Pomyślała i podpierając się na swojej drewnianej lasce poszła do cukierni po pączki dla swojego męża, który już na nią nie czekał.