Zdrajca

Szczęk oręża, metaliczne zgrzyty ogłuszające go ze wszystkich stron. Krzyki bólu i rozpaczy, złości, determinacji, frustracji i w końcu szaleństwa. Dźwięk przebijanych pancerzy, uderzenia toporem o tarczę. Rżenie rannego konia toczącego pianę z pyska. Słodki zapach krwi, zapach końca. Świst wyjętej z pochwy szabli, którą ręka zdawała się przywołać do siebie bez angażowania w to mózgu. Wiedział co to znaczy. Zamknął oczy...
Pod jego powiekami pojawiły się jasne i ciemne plamy. Jasne stanowili jego pobratymcy, ciemne - wrogowie, których musiała spotkać śmierć, ludzie pozbawieni wolności, podbici i, jak się mogło wydawać, zniszczeni.... Przestał myśleć. Pozwolił ponieść się intuicji, kierował się słuchem, znajomością oddechów, krzyków, swoich szabli i swądem zbliżającej się śmierci.Każdy jego zamach był potężny, śmiertelny, jakoby niosący straszliwą zarazę. Tańczył pomiędzy walczącymi, bez zmęczenia, bez roztargnienia. Jego zamknięte oczy widziały więcej, niż otwarte oczy pozostałych walczących. Padali na ziemię. Jedni z zamkniętymi oczami, inni z wybałuszonymi ślepiami, jakby pierwszy raz zachwycili się światem i nie chcieli pozwolić, by choć jedna rzęsa przesłoniła im widok na piękno. Nie krzyczał. Był niczym cień, cichy wojownik, najemca śmierci, posłaniec z piekła...

Zwyciężył. Wraz ze swymi towarzyszami pokonał bandę powstańców mimo, że było ich zaledwie dziesięciu, a podbitych trzy razy tyle. Kompani odeszli z radością i spokojem, gratulowali mu, śpiewali na jego cześć pieśń. Ale tak było zawsze. Po każdej stoczonej bitwie wysławiali imię swojego dowódcy. Ale cóż to był za dowódca?
Kiedy ranił starszego buntownika ujrzał w jego oczach poznanie i niemą obelgę zdrajcy... To prawda. On tez wywodził się z tych ziem, on również był buntownikiem. Ale co stało się potem? Co spowodowało, że postanowił wystąpić przeciwko swoim? Pieniądze? Lepsza przyszłość? Czy lepsza? Wiele znaków zapytania pojawiało się w jego głowie, chociaż wiedział jaka jest prawda, miał pełną świadomość swoich czynów.

Tymczasem klęczał pośród ciał swoich braci, nie płakał, nie czuł, pozbawił się czucia. Nie należał do nich, nie on wybrał swoje korzenie. A jednak gdzie podziało się jego szczęście?