Mordercza cisza

Siedzieli naprzeciw siebie i rozmawiali. O niczym konkretnym... ale rozmawiali. Nie mogąc spojrzeć sobie w oczy, wbijali wzrok w jakikolwiek dowolny punkt w krajobrazie, opowiadali ciekawe historie z własnego życia. Można było wywnioskować że wiele się działo.
Oj działo, się działo, ale w ich głowach. Bitwa myśli, uczuć i emocji. Z kolei na ten temat, cisza aż dźwięczała. Do czasu...
-Wiesz, że powstrzymuję się od godziny?
-Hmm ?
-Gdybym powiedział, to znaczy że uległem.
-Nie ważne..
To dało do myślenia.
Luźna rozmowa zamieniła się w uważne dobieranie słów. Dość niezręczne...
Pierwsze spojrzenia w oczy. Dość wymowne...
Tyle niewypowiedzianych myśli. Dość przykre...
W końcu! Dość „tej dźwięczącej ciszy”.
-Już nie mogę. Przepraszam.
Wstał, i po prostu ją przytulił. I spodziewał się każdej reakcji. Był przygotowany na jej odejście, na policzek czy awanturę, ale nie pomyślałby że odwzajemni uścisk. A gdy usłyszał jeszcze szloch, nie wiedział czy mu się wydaje, czy po prostu śni. A jednak to była prawda, siedziała wtulona w niego i płakała. Odsunął się. Usiadł na ławce, z głową opartą na dłoniach i milczał. A Ona ? Siedziała patrząc na Niego. Kompletnie nie wiedziała jak się zachować, co powiedzieć. Cisza mordowała ją od środka. Co ją uratowało ? Jego cichy szept, nie, to nie był szept. To był krzyk. Każdy milimetr jego ciała krzyczał: „Dotknij mnie.. Daj poczuć że nadal jesteś !”
Nie potrafiła.. Nie chciała.. Musiała.. Potrzebowała..
Czuła. Czuła mętlik w głowie. Tylko. Jednak po chwili nie odczuwała już nic. Jedynie jej ciało reagowało na bodźce, bowiem trzęsła się z zimna. Lub ze zdenerwowania.
-Przepraszam.. Nie powinienem był. Po prostu posłuchałem nie tego kogo trzeba – przerwał zabójczą ciszę.
-A mianowicie ? - zapytała, nie bardzo zastanawiając się nad słowami. Rozmowę odczuwała raczej intuicyjnie.
-Posłuchałem serca, a nie rozsądku.