Rozsypuję ci się...

Spójrz na mnie! Jestem tu na dole, tuż pod podeszwą twoich butów. Taka mała, rozgnieciona, taka nie swoja.
Rozpadłam ci się, a ty opuszczasz bezwolnie ręce wzdłuż ciała i nawet nie chcesz mnie ratować. Ta świadomość bardziej boli, niż samo rozpadanie. I zanikam Ci powoli. I nic nie ma po tej stronie, a ja nie bardziej przeźroczysta niż zwykle. Ocknij się, czy to naprawdę nigdy nic...?
Napełnij sobie mną kieszenie spodni, bierz mnie garściami. Bierz! A ty nie chcesz, choć jestem za darmo, bo gorsza, bo z promocji... Padnij na kolana i zbieraj garściami piaski moich myśli, słów, gestów. Zbierz chociaż trochę mnie na pamiątkę. Chciej mnie na pamiątkę. Chciej mnie... Chciej.
Nie uśmiecham ci się już tym piaskiem, jak one. Nie potrafię się śmiać, kiedy piasek wysypuje się okiem. Pokochaj mnie taką, proszę. Pokochaj. Z tymi małymi kamyczkami we włosach, z tą rosą na rzęsach, z tą wieczną wilgocią w oczach, z tym pół uśmiechem pół cierpieniem na twarzy, z kieszeniami pełnymi kamieni. Pokochaj tą sieć pajączka, pokrywającą moje ciało, tą moją ułomność, to moje nieprzystosowanie. I dostosuj mnie... do siebie, do życia... Do bycia.
Nie mów, że już za późno, bo nawet nie było jeszcze za wcześnie. Bo ja wszędzie zawsze od razu jestem za późno. Moje życie jest za późno. Ty, za późno. Ja, ty, my, wy, oni...
Nawet tym piaskiem rozsypuję ci się za późno, byś cokolwiek mógł jeszcze pozbierać. Nawet jakbyś chciał. Chciej. Nie chcesz... Proszę! Ja przecież, tak ładnie mieszam ci się z drobinkami szkła z zielonych butelek. Zielonych. Z butek po nadziei... Pozbieraj mnie. Pokochaj mnie taką. Przecież to nie takie trudne, tak łatwo mnie kochać. Stanę się mała, praktycznie niewidoczna, kiedy tylko zechcesz. Daj mi tylko mały kącik w swoim sercu, do którego czasami będziesz zaglądał.
Rozsypuję ci się powoli, wypływam błotem z twoich ust, kruszę się z ciebie... przez ciebie? dla ciebie? bez ciebie.
Rozsypuję się już całkiem szybko, ostatnie ziarenka rozchodzą się na wszystkie strony. I błagam cię, zauważ! I błagam cię, byś biegł po łopatę i szybko zbierał mnie na małe kupki, na raty... Błagam, byś chociaż zmiótł mnie w jedno miejsce. Moje miejsce.
Staję ci się tą pustynią bez dna, terenem bez przyszłości, suszą myśli, piaskiem słów... Krzyczę i wraz z wiatrem próbuję się wzbić na wysokość twojej twarzy, by rzycić ci sobą w twarz. Krzyczę, byś był dla mnie wodą. Byś był... Był.
Ochroń mnie przed tą zamiecią, ochroń swym ciałem. Rzuć się na mnie, zasłoń sobą. Zasłoń. Sobą. Mnie. Chcę wbić się każdą drobinką w twoją skórę, byś nosił mnie nieświadomie, zabłąkaną w swoich włosach na nogach, na klatce piersiowej... w klatce piersiowej. W środku.
Błagam, nie strzepuj mnie z siebie tak gwałtownie. Tylko mnie nie strzepuj! Proszę, mogę zostać jeszcze na chwilę? I zsypuję ci się po barkach, po torsie, wzdłuż kręgosłupa. Zsypuję ci się tam, gdzie moje miejsce... Do twoich stóp. Pod twoje stopy. Pod ciebie. Nigdy ponad...
Rozsypuję ci się, jestem łupieżem twojego serca. Trzeba usunąć, żeby nikt nie zauważył, to przecież choroba, to takie brzydkie, niepotrzebne... Niechciane.
Rozsypuję ci się. A ty nawet nie wiesz, że coś kiedykolwiek było twoje...