Tak własnie odchodzi dziś.

Kiedy przychodzi dziś wiem, że wszystko straciłem. Zapomniałem co było ważne. Zatraciłem się w jutrze. A dziś? Co z dziś? Nad moim nie wstaje słońce. Nie spływa ciepłymi promieniami po delikatnej twarzy mojego anioła. Tak łatwo zatracić się w jutrze. Tak łatwo wzdychać za wczoraj. A niedoceniane dziś umiera śmiercią naturalnie piękną.
Dopiero po latach nauczyłem się widzieć. Dopiero teraz rozumiem dziś. Ale dziś już jest za późno.
Tak dobrze wiem, że nie podchodząc do walki zawsze ją przegram. W jej i swoich oczach stałem się porażką i niczym więcej. Teraz wiem jak łatwo przychodzi strata. I wiem jak wielki jest ból i ile trzeba mieć siły, by to zaakceptować. Nauczyć się żyć.
W taki dzień jak dziś whisky nie jest tak aromatyczne. Próbuje jedynie upić się, by przeżyć jeszcze jeden dzień bez ciebie. Pozostało mi ich coraz mniej. To pewne. Jednak bez twojego krzyku i ciepłej dłoni ciągną się jak wieczność. Chciałbym już zasnąć. Przytulić się do twojego zimnego ciała. Wchłonąć ten chłód i ból. Nic więcej. Być już z tobą. Na niebieskie anioły zaklinam jeszcze jeden łyk i pozwólcie mi…
Wziął jeszcze jeden łyk. Zachłysną się śmiercią i zasnął. W skórzanym fotelu, z otwartą karafką alkoholu i szklanką wtuloną w dywan.
Miał 89 lata. Pochował swoją żonę po długoletniej walce z chorobą. Nie byli idealnym małżeństwem, jednak kochali się. I tylko samotne dziś może powiedzieć jak wielką miłością. Mimo wielu złośliwości, policzków i ostrych słów. Kochali się nie zdając sobie sprawy, że miłość wyznaczała kierunek ich życia. Przetrwali. Zasnęli, by obudzić się znów.