W otchłani swej duszy..

Prolog.

Nic nie znaczące spojrzenia. Stoisz w cieniu codzienności. Hałas, głosy, ludzie, bałagan... Obserwujesz. Na więcej przecież cię nie stać. Kołyszesz się tylko w rytm muzyki swego serca i patrzysz. W kącie stoi całująca się para, trochę dalej znów znaleźli sobie kozła ofiarnego, a tam bójka, jak zwykle wiadomo kto wygra. To twoje, życie, nie widzisz? Kto kiedyś pocieszał twoją duszę - nikt inny tylko ona, a kto później cierpiał, najpierw śmiechy, potem siniaki i tak toczy się koło. Jednak istnieje ta niesprawiedliwość... Bogaci ( pf! Też mi krezus, to jego rodzice mają pieniądze, nie on!) albo ludzie o pięknej urodzie? Widziałeś kiedyś takiego człowieka gnębionego? Ja nie. Dziś wnętrze się nie liczy, a szkoda. Tak mało osób to rozumie..

c.d.n.