-Patrzcie kto przyszedł! Panna katastrofa!- powiedział ironicznie Rafał.
-Oh bejbe, umówisz się ze mną?- dogadywał Kuba.
Ewka zatrzasnęła drzwi od szafki i ruszyła w stronę klasy.
Tak zaczynało się większość jej dni w szkole. Ewa chodziła do 3 klasy gimnazjum, uczyła się całkiem nieźle, ale przebywanie w tym budynku było dla niej koszmarem. Jako kozioł ofiarny była wciąż wystawiana na pośmiewisko. Przezywana, popychana, wyśmiewana czuła się okropnie wśród swoich rówieśników. Wciąż zastanawiała się dlaczego właśnie ona stała się obiektem kpin. Na początku gimnazjum było inaczej. Paczka Rafała nawet chciała się z nią kumplować. W końcu dziewczyna była naprawdę bardzo ładna. Jednak ona nie chciała należeć do ich grupy. I to był początek jej szkolnego koszmaru. Wszystkie swoje przeżycia opisywała w sekretnym pamiętniku. W końcu zdecydowała się go wyrzucić ze strachu, że ktoś mógłby go przeczytać. Miała to zrobić po wyjściu z domu, ale w końcu wypadło jej to z głowy i zabrała go do szkoły.
-No co suko? Chyba do ciebie mówię!- Kuba chwycił ją za łokieć i pociągnął. Plecak zsunął jej się z ramion i uderzył o ziemię. Wypadło z niego kilka zeszytów w tym ten najgorszy... "O nie"- pomyślała.
Brązowy, gruby notes różnił się od innych, więc Rafał od razu go chwycił.
-Nie! To moje!- protestowała, ale nikt jej nie słuchał.
Chłopak otworzył pamiętnik i zaczął czytać ostentacyjnie. Spora grupa uczniów otoczyła go ze wszystkich stron. Ewa bezskutecznie próbowała mu go wyrwać.
- Słuchajcie- powiedział.
7 październik
Dziś w szkole było nie do wytrzymania. Rafał z Kubą włożyli mi głowę do wiadra z brudną wodą, którą woźny mył podłogę. Wszyscy się śmiali. Uciekłam do domu. Długo płakałam. To ponad moje siły. A to dopiero pierwszy semestr. Naprawdę nie daję już rady!Nienawidzę ich wszystkich. Czuję się taka upokorzona
Rafał teatralnie przetarł oczy, jakby płakał.
-To takie przykre.- kpił.
Wszyscy wybuchli śmiechem.
Ewa dała za wygraną. Ktoś popchnął ją pod ścianę i siedziała tam czekając aż skończą, ale oni nie zamierzali.
-Przeskocz kilka stron i czytaj dalej.- dogadywała Kinga, dziewczyna Rafała.
Chłopak odchrząknął manifestacyjnie i zaczął:
2 grudzień
To było straszne... Na matematyce Kuba i reszta wylali keczup na moje krzesło, a ja na to usiadłam. Gdy wstałam wszyscy zaczęli mnie wyśmiewać. Mówili, że dostałam okresu. Czułam na sobie ich spojrzenia. Nauczycielka nawet nie zareagowała. NIENAWIDZĘ ICH! Co ja mam robić? Kto normalny, by to wytrzymał?
-Ale ona nie jest normalna.- powiedzieli jednocześnie Kinga i Kuba.
Znowu śmiech…
-No idź dalej. Zobaczymy co jeszcze wymyśliła nasza panna ofiara!- krzyknął ktoś z grupy.
Rafał uśmiechnął się szeroko i przewrócił kilka kartek do przodu:
- 4 styczeń
Ja po prosu tego nie zniosę! Nie wytrzymam! Dlaczego nikt nie stoi po mojej stronie? Jestem taka samotna… Nie chcę mi się żyć! Nienawidzę ich! Nienawidzę! Nienawidzę!
Rafał chciał czytać dalej, ale nagle ktoś zawołał z przerażeniem:
-Boże, Ewa! Ona jest nieprzytomna! Zróbcie coś!
Wszyscy zamilkli i spojrzeli na drobną, bladą postać leżącą pod ścianą. W jednej ręce trzymała wciąż słoiczek z białymi pastylkami. Po chwili jej ręka rozluźniła się i zawartość pojemniczka rozsypała się na podłogę.
-Zabiła się!- krzyknął Kuba!
-Dzwońcie na pogotowie!
-Szybko, zróbcie coś!
-Ona nie oddycha!
-Boże!
Wszystkich ogarnęła panika. Tylko Kinga, Rafał i Kuba stali nieruchomo wpatrując się w jasną, spokojną i już martwą twarz Ewki. Była martwa w chwili, gdy ją zauważyli. Była martwa, gdy przyjechała karetka. A oni wszyscy zajęci czytaniem pamiętnika nawet nie zauważyli, że upadła.
Teraz odezwało się w ich głowach coś, o czym już dawno zapomnieli- sumienie. Tylko szkoda, że tak późno…