Panna Nieważne.

Manipulanci, Bezwzględni, Kłamcy zakasali rękawy. Panna Nieważne nie rozmawiała z nimi w obawie przed potokiem ich słów. Tylko kilku Panów trzymała za rękaw, kiedy się bała. Pan Odpowiedzialność siedział obok i notował skrupulatnie, mamrocząc pod nosem. Panienka wiedziała, że nie powinna mu przerywać, choć z trudem powstrzymywała się żeby ze śmiechem nie szturchnąć go w bok, tak bez powodu. Panowie i Panie siedzieli pośród rozgardiaszu szkolnych stolików. Kłócili się w poglądach, ideach i domysłach, a choć nie mogli dojść do prawdy - wszyscy niejako mieli rację. Panna Nieważne wiedziała o tym i jeszcze o kilku innych rzeczach. O reszcie nie miała pojęcia.
W nawałnicy myśli, które przyprószyły jej czujność, przedzierała się przez gorące śniegi własnych pragnień. Była daleko i blisko, w odległym zakątku serca, choć pod dotykiem palców wyczuwała przyjemne ciepło swoich marzeń. Panna Nieważne była smutna, choć uśmiechała się do Panny Uśmiech, choć dowcipkowała z Panienką Zabawą. Zawsze miło odpowiadała Panu Odpowiedzialności, była blisko kiedy Pan Smutek załamywał ręce. Panienka nie chciała być złym człowiekiem, choć Życie nauczyło ją jak powoli wyzbywać się dobra. Miała warkocz komplementów, zapleciony z najszczerszych słów, ale nigdy go nie rozplatała. Nie sądziła, że kiedykolwiek zdobędzie się na taką szczerość i niebywałą odwagę. Panna Nieważne była tchórzem, który do każdego chciał wyciągnąć pomocną dłoń, ale bał się tego konsekwencji. Panienka kochała ludzi, ale nienawidziła ich bezwzględności. Ujmowało ją piękno świata, przerażało zimno jego niedociągnięć.
Panienka Nieważne myślała czasem o Panu Miłości, ale zawsze odpychała ewentualność utonięcia w jego bezkresnych oczach. Bała się odrzucenia, choć nie była pewna. A może bała się zatracenia? Panienka Nieważne prostu się bała, nieważne czego.
Uśmiechnęła się do Uśmiechu, pogłaskała Odpowiedzialność po włosach, a gdy ten wzdrygnął się, zaśmiała się krótko. Jej śmiech pobrzmiewał w powietrzu dłużej na żart Zabawy. A potem Panienka Nieważne posmutniała i ze zwieszoną głową wyszeptała, niby to bezdźwięcznie, niby krzycząc:
- Jestem nikim.
- Coś mówiłaś, Panienko Nieważne?
Głos Profesor Mądrości zburzył domek z kart jej myśli. Panna uniosła głowę i przywołała na twarz wyraz aktorskiego zainteresowania i zwykłej uprzejmości - słabym głosem powiedziała:
- Nieważne, pani profesor. Mówiłam, że nieważne.
Panna Nieważne uśmiechnęła się smutno i spuściła wzrok.