List do M.

Nie zdążyłem powiedzieć Ci, że żałuję, iż w naszych ostatnich wspólnych miesiącach życia dostarczyłem Ci tyle powodów do zmartwień. Naprawdę było mi ciężko i nie umiałem sobie poradzić z własnym życiem, ale nigdy nie próbowałem go sobie odebrać. Pamiętasz? Gdy uspokajałem Cię, że to już koniec moich miłosnych rozterek? Dobrze wiedziałaś, że nie zrezygnuję z tej miłości i prędzej czy później to wróci. Gdy to już się stało, zapewniałem Cię, że wyciągnąłem wnioski z przeszłości i nie będę, jak dawniej, wrakiem człowieka, który postawił na samym sobie krzyżyk. Póki co radzę sobie dobrze, chociaż czasem mam chwile zwątpienia. Nie załamuję się jednak tak, jak to było wcześniej. Kolejny dzień zaczynam z ogromną wiarą w powodzenie moich starań. Pewnie zapytałabyś mnie, czy nie warto, abym sobie odpuścił? Znasz dobrze moje zdanie na ten temat i jesteś świadoma, że nie potrafię nie kochać tej kobiety. Wiem, że wiele ich chodzi po świecie, powiesz że gorsze i lepsze, ale odpowiem Ci, że drugiej takiej samej nie spotkam. To naprawdę kobieta, do której serca warto pielgrzymować.

Rozpisałbym się więcej na ten temat, ale mam Ci jeszcze trochę do przekazania. Zawsze martwiłaś się moją nauką, wierząc przy tym w mój ogromny talent. Jak zwykle sobie poradziłem i z powodzeniem zaliczyłem semestr. Nie jestem wprawdzie najlepszym uczniem, jak w ubiegłym roku, ale sama wiesz, jak wiele zajęć opuściłem z różnych powodów. Mimo to obiecuję, że się poprawię, a za rok wzorowo napiszę maturę i dostanę się na swoje wymarzone studia, spełniając tym samym także Twoje marzenia.

Teraz muszę Cię niestety zmartwić. Od ponad miesiąca choruję. Zaczęło się od niewinnego kaszlu i kataru, ale trwa to już stanowczo za długo. W pewnym momencie zacząłem się dusić i potrzebny był mi aparat tlenowy. Nie płacz, proszę. Teraz jest już lepiej, chociaż nie ruszam się nigdzie bez inhalatora. Co na to lekarze? Nie wiedzą, jaka jest tego przyczyna, a astmy przecież nie mam... Dziwny ten świat. W dodatku znów zaczęły się odzywać moje nie tak dawne problemy nerwowo-sercowe. Przyznam, że czasem panicznie się boję. Wiesz, jak silne stany emocjonalne potrafię miewać, zwłaszcza w chwilach zwątpienia, gdy spisuję swoje największe marzenie na straty. Niestety oboje dobrze wiemy, jak to może się skończyć. Lekarze bezradnie rozkładają ręce.

To tyle w tym liście. Mam nadzieję, liczę na to z głębi serca, że w jakiś sposób go przeczytasz, chociaż nie znam Twojego adresu w Królestwie Niebieskim i nie mogę go do Ciebie wysłać. Chciałbym też otrzymać odpowiedź, ale wiem, że to niemożliwe. Pamiętaj Mamo, że na zawsze pozostaniesz w moim sercu.