rymem sączone.

Okno w drewnianej ramie i po obu jego stronach różne światy. W jednym krzesło lekko koślawe, z ciemnego drzewa stół, filiżanka herbaty. W drugim zaganiani ludzie, moczeni złośliwie przez jesienne deszcze. Znudzone dzieci kopiące kamyki. Chłodu dreszcze. Kamienice pachnące wspomnieniami, zaniedbane acz urokliwe! A w nich... dziś tylko ciała trwające, choć kiedyś dusze żywe. Wszystko pożółkłe, twarze jak z pozowanych fotografii w sepii. Ale już nawet (wymuszony choćby!) uśmiech do ust się nie lepi. Odrywa się jak farba z tej klatki schodowej, gdzie tani romantyk, czy zapukać, zachodził w głowę. Zapukał z nadzieją w błysku rozszerzonych źrenic... nie otwarto. To nie czas gdy się chciały dziewki żenić. Do kieszeni wepchnął srebrny krążek, co go chciał pannie założyć. Kwiaty, co przyniósł, przed drzwi położył. Porzucił romantyk ochoty i nadzieje, lecz dalej poszedł szukać czegoś, co nie istnieje. Dalej dwie przecznice o mur oparty, starzec ze wzrokiem w niebo wbitym i nosem zadartym. Samochód gdzieś głośno przed siebie pędzący bucik dziecięcy potrącił, na szosie leżący. Wszystko jakby mgłą spowite, zmową milczenia... żałość tu skomle i to, czego nie ma. Kulawy pies się środkiem chodnika wlecze... on wie, wszyscy wiedzą, prawdzie nikt nie uciecze. A w pierwszym świecie nadal się herbata studzi. Na krzesło ktoś siada, przestawia budzik. Nie musi się szarpać z bezlitosnym czasem. Oddech jego miarowy, w tej ciszy, zdaje się być hałasem. Sięga do kolekcji płyt winylowych,coś włącza, wraz z muzyką ukojenie się pcha do głowy... Odpala papierosa, z westchnieniem dym wypuszcza. Moczy w chłodnej już herbacie lekko blade usta. Skąpany w zamyśleniu wzrok tkwi gdzieś za szybą, poruszają się bezdźwięcznie usta w słowach "weno przybądź". Przybądź weno zatem. Do człowieka, który się jednym życiem z całym chce dzielić światem. Westchnień w twoją stronę padających wysłuchaj, podpowiedz jak ma człowiek na świat cały jednego rozdzielić ducha...