Z zapałkami dziewczynka

Można dojrzeć tylko kilka strączek zapałek tak łatwo było namalować na jej ustach uśmiech, i od zamarznięcia ustrzec, ale za późno, musiało się spieszyć komuś do domu w chłodzie nocą.

Nikt nie spojrzy na dziewczę co błąka się boso, bo po co ona jest komu?

Do domu niech wraca skąd przyszła.
Po kryjomu w ciszy mrozu kołysana wiatrem opuściła powieki, tak senne, zmęczone pośpiechem ludzi.

Przyłożyła twarz do lodu, zamarła choć serce jej jeszcze biło.
Czyste jak łza a nawet czystsze niż ona, odeszła w mroku nocy do niebios.