Poezja jako choroba górnych dróg umysłowych

Ja mam taka teorię, proszę Ciebie, że to komuś sufit spadł się na głowę, (chyba) jednak nie do końca szlachetną. Spadł, spadnął ów sufit i się rozbił. Jak porcelana. I świat się rozmył, jak w zmęczonych oczach widok miasta z rana.

(Wiesz, że z rana miasto kaszle spalinami?)

(Wiem. Wiem też, że poeta, taki prawdziwy, nie jakiś malowany idiota z telewizji, też kaszle – słowami, bo poezja to choroba, choroba górnych dróg umysłowych.)

Niebo zwaliło nam się na głowy. Tak bez powodu. Może miało gorszy dzień? A może po prostu spadło ze schodów, bo zapatrzyło się na morze? No więc Niebo spadło a potem... No nie chciało już wstać i tak zostało. Się rozbiło. Się rozlało, rozmyło po tym wszystkim czymś, co (nie)było wcześniej tu pod nim, pod tym Niebem. I tak naprawdę, to my też (nie)byliśmy pod tym Niebem, na tym dziwnym Czymś ulotnym jak skroplona para na zachuchanej szybie w autobusie w zmęczony, mroźny poranek.

Tak, proszę Ciebie, powstała Podłoga. Tak (po)wstaliśmy my. I teraz jest Podłoga, ale Nie-Ba Nie-Ma. Coś więc się stanie. Coś się wydarzy. To tak nie zostanie. Coś z tych, wszystkich małych marzeń, się wy-marzy.

(Jeśli nieba nie ma, to jak pachnie jego błękit?)
(Jak pachnie błękit nieba?)