22. 08.2009

- Na pewno chcesz to zrobic? - Zapytałam, sama nie wiedząc, czy jestem wystarczająco odważna.
- I just wanna be free!- Zanucił ubóstwianą przez niego ostatnimi czasy piosenkę.
Spojrzałam na jego uśmiechnięty profil. Odwrócił twarz w moją stronę i to wystarczyło. Wystarczyło jedno spojrzenie w te zielone oczy, bym zyskała pewnośc, że cokolwiek teraz zrobię- nic go już nie powstrzyma. Pytanie tylko, czy strach zdoła powstrzymac mnie?
Przeniosłam wzrok na bezmiar wód otaczających nas z trzech stron. To dziwne, że odcień wody, który jeszcze kilka minut temu tak mnie zachwycał, stał się nagle tak przerażający. Jakby łypała na nas para złowrogich oczu, zachęcając do zrobienia kroku w przód.
Zamknęłam oczy i wystawiłam twarz ku zachodzącemu słońcu. Wiatr leciutko smagał moją twarz, przynosząc słodki zapach kończącego się dnia.
Piotr, stojąc obok mnie, czekał cierpliwie, aż będę gotowa, choc wiem, że w środku już gotował się do skoku.
Zamiast wesołych obrazów przedstawiających śmiejącą się parę przyjaciół, kąpiących się i krzyczących z podekscytowania "Zróbmy to jeszcze raz!", przed oczyma stanął mi obraz krwi, nieboszczyka i karetki. Wzdrygnęłam się.
A co, jeśli coś pójdzie nie tak? Co, jeśli niesprawdzony przez nas kawałek jeziora okaże się zbyt płytki? Owszem, oboje jesteśmy dobrymi pływakami, ale co z tego? Ostatnio tak głośno jest przecież o ofiarach podobnych sytuacji.
- Piotr...- Szepnęłam, podczas gdy z sekundy na sekundę budziło się we mnie coraz więcej wątpliwości.
Przez dłuższą chwilę czekałam na odzew z jego strony. Zaniepokojona, otworzyłam oczy.
Jego twarz wyrażała całą mieszankę emocji: strach, szczęście, ból, nadzieja. Widziałam, że przeżywa coś, czego w żaden sposob nie jestem w stanie pojąc. Mija jeszcze kilka sekund. Na jego twarzy powoli znów pojawia się spokój. Bierze głęboki wdech, otwiera swoje intensywnie zielone oczy uśmiecha się do mnie łobuzersko, puszcza moją dłoń i mówi:
- Bóg mi wybaczy. To jego fach.
Skacze.