Przyjaciele

Spotkanie zmusiło ich do dyskusji. Przywitali się z dumą dającą się wyczuć w tonie ich głosu, po czym zaczęli wyrzucać sobie nawzajem błędy, które doprowadziły do nadszarpnięcia więzów ich przyjaźni. Podczas tej kłótni obaj zrozumieli, że to co ich poróżniło było w gruncie rzeczy błahe i nieistotne. Stanowiło jedynie pretekst do walki o miłość, którą toczyli między sobą zaciekle. W końcu doszli do porozumienia. Pogrążeni w krótkiej melancholii, której towarzystwa dotrzymywała cisza patrzyli w kierunku stojącej na krawędzi frontowej ściany ludzkiej sylwetki. Był to pomnik architekta, który przed dwudziestu laty wznosił wiele wspaniałych budowli, w tym budynek, na którym teraz się znajdowali.

-Wiesz dlaczego wybrałem to miejsce? – Zapytał inicjator spotkania patrząc na pomnik na co jego towarzysz odpowiedział przecząco.
-Z powodu architekta, którego postach wyryto w skale przed nami. W roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim został zastrzelony przez swojego najlepszego przyjaciela. W marcu tego roku znajdowali się na tym samym budynku, na którym my teraz rozmawiamy. Od ponad miesiąca trwał pomiędzy nimi zażarty konflikt dotyczący kobiety, w której obaj się kochali. Przyjaciel architekta zaproponował mu spotkanie na dachu nowo wzniesionego przez niego budynku w celu jak zapewniał przedstawienia wymyślonego przez siebie rozwiązania ich problemu, na co te drugi chętnie się zgodził. Kiedy doszło do ich spotkania, architekt został zastrzelony, a jego ciało wyrzucone przez krawędź dachu w miejscu gdzie teraz stoi pomnik nieszczęśnika. Wkrótce po tym wydarzeniu złapano zabójcę, który nie został odesłany do więzienia, lecz do szpitala psychiatrycznego, a w nim z powodu dręczącego go sumienia popełnił samobójstwo. – Skończył opowieść i na krótką chwilę nastała cisza. – Tak, więc widzisz, że tego miejsca nie wybrałem przypadkowo.
-Chyba nie myślisz, że my moglibyśmy skończyć podobnie.
-Oczywiście, że nie. To tylko symbolika mnie do tego skłoniła.: Tam gdzie kiedyś dwóch przyjaciół przegrało swoje życia, teraz doszło do pojednania dwóch innych w bardzo podobnej sytuacji, tyle że siedemnaście lat później.
-Czyli my wygraliśmy. – Żartobliwie zapytał na co jego towarzysz pokiwał tylko głową.

Kiedy już konflikt pomiędzy nimi całkowicie wygasł doszli do tego samego wniosku.: Jeżeli mamy rezygnować z wieloletniej przyjaźni dla miłości lepiej wcześniej się przekonać czy jest ona tego warta, bo w przypadku jej odejścia nie pozostanie nam nawet przyjaźń, która mogłaby ukoić powstały ból.