„Szanowny Pan Rozsądek”

Muzyka: Within Temptation - „Lost”
Dedykowane A. ;]

Usiłuję przemówić sobie do Rozsądku, ale mam z nim ostatnio nie najlepszy kontakt. Poza tym chyba powinien iść na chorobowe – kicha nieustannie, przeraźliwie kaszle, a w majakach gorączkowych zagubił swój racjonalny osąd świata.
Teraz właśnie usiadł na skraju blatu mojego biurka, mętnym spojrzeniem błądząc gdzieś w dali. Swoje niemal przezroczyste ramiona skrzyżował na piersi, głowę przechylił na bok i ostentacyjnie udaje, że mnie nie słyszy. Grzecznie podsuwam mu kubek herbaty z miodem i cytryną, zachęcając, by wypił choć łyk. Spogląda na mnie z zaciętą miną i zaczyna leniwie bujać w powietrzu obutymi w glany stopkami.
Czym tak bardzo uraziłam mój Rozsądek?
Nie słuchałam go, kierując się jedynie Emocjami. Uwielbiałam oddawać się im i pozwalać, by targały mną niczym wiatr buszujący w zbożu i nadłamujący delikatne źdźbła trawy. Chciałam być jak ta tratwa, którą morze czy ocean nawet Uczuć rzuca w srogim gniewie potężnego sztormu. Potem, zupełnie nagle, nadeszła ogromna burza. Złociste pioruny rozkrwawiły granat nocnego nieba, a rzęsiste krople uderzały we mnie z mocą. Niewiele pamiętam z tego, co działo się dalej... Po prostu moja tratwa życia roztrzaskała się wśród szumiących fal, a ja stałam się rozbitkiem na skalnej bezdusznej wyspie. Wśród ryku bezwzględnego wiatru usłyszałam pełen ironii śmiech. Tak, moje własne Uczucia opuściły mnie, gdy najbardziej ich potrzebowałam. Byłam jak ta skała... Z zewnątrz silna i nie do pokonania, a jedna łza, która spłynęła po moim policzku i na nim zastygła, sprawiła, że pękłam. Drżąca, pozbawiona Emocji, wewnętrznie spustoszona tym cholernym huraganem, który przebrnął przez moją duszę - taką właśnie zastał mnie mój Rozsądek. Bez słowa podał mi dłoń i pomógł wrócić do domu.
Westchnęłam, spojrzałam na nadąsany Rozsądek i uśmiechnęłam się smutno.
- Przecież dobrze wiesz, że nigdy nie będę słuchać tylko i wyłącznie ciebie - burknęłam, a on zerknął na mnie przelotnie. Kontynuowałam swoją wypowiedź: - Zrozum, że ja już taka jestem...
- Tak, swego czasu za mną to ty przeszłaś niezły kawał drogi - westchnął w końcu odwracając się do mnie przodem. - A ja zawsze będę wierzyć, że muszę istnieć, nawet jeśli bardzo rzadko chcesz ze mną porozmawiać.
Uśmiechnęłam się, przytulając do siebie Rozsądek, który ześlizgnął się z biurka i rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając mnie w otoczeniu tak niewinnie wyglądających Emocji.
Nie wierzcie im! - niknie gdzieś w dali słaby głos Rozsądku - Tylko z pozoru są niegroźne!
Rzeczywiście są one podobne różom. Piękne, ale niebezpieczne. Choć tak bardzo ranią mnie ich kolce, nie potrafię ich nie kochać. Wciąż na nowo oczarowują mnie swoim pięknem. A ja ulegam naiwnie i z błogim uśmiechem na ustach oddaję się tak rozlicznym ich dłoniom i pozwalam, by oplotły mnie pnącza ramion najsilniejszego z Uczuć: Miłości. Niekiedy i ból może być rozkoszą.