WEST Przymierze Strażników Zachodu

Ubrana w swój nieodzownie alabastrowy płaszczyk, z mieczem przypiętym do lewego biodra i ujmującym uśmiechem zarysowanym na jasnym obliczu, wyglądała tak samo jakbyście ledwie wczoraj pomachali sobie na odchodne. Z dobrze znaną zwinnością przecisnęła się przez szparę w uchylonych podwojach, które zaraz zamknęła za sobą naprędce, jakby bała się, że z prawie już jesiennym podmuchem powietrza coś umknie z tego miejsca.
Kasztanowe pukle włosów miękko opadły na ramiona pozbawione uciesznych igraszek wiatru, a oczy dziewczyny z równie wielkim zaciekawieniem, co chyba także smutkiem rozejrzały się po ogromnej i niestety cichej sali. Westchnęła równie cicho, a szumne milczenie poniosło się w głąb pomieszczenia. Przestąpiła z nogi na nogę, ale z wyraźną determinacją, z tym tylko, że całkiem powoli, ruszyła przed siebie. W końcu nikt nie poganiał, a znała tu każdy zakamarek tak dobrze, że z zawiązanymi oczami mogła bez trudu poruszać się między meblami bez większego uszczerbku na zdrowiu. Doskonale pamiętała na której z wystających podłogowych płytek potknęła się nieraz wpadając tu prosto z romarskich ulic. Rozśmieszyły ją własne wspomnienia, a mijając niektóre z przedmiotów, muskała je opuszkami palców, jakby pod najmniejszym dotykiem miały rozpaść się w pył i odejść w nicość. Wdychała przy tym ciężkie powietrze z wyraźnym zadowoleniem.
Wspomnienia związane z tymi salami łaskotały przyjemnie najmniejsze zakończenia nerwowe na kręgosłupie i całkiem nieśmiało wpychały się między ubranie, a kiedy zatrzymała się przed celem dla którego tu przybyła, aż niemal z radości zaklaskała w dłonie. Nadal tu był. Nadal tlił się delikatnie jakby pogrążony w stuletnim śnie, ale wciąż żywy. Cieplutkie maleństwo, które swoim świadectwem przypominało, że zarówno ona jak i inni byli tu kiedyś naprawdę. Pisali wspólną historię i przeżywali chwile, które dziś przed snem wspomina się z uśmiechem.
Wierzchem rękawa przetarła szklaną kopułkę pod którą spał i ostrożnie odpięła zaczepy od maleńkiego, drewnianego piedestału, by zdjąć osłonę i odstawić ją na ziemię. Serce biło jak szalone, a przecież robiła to tak wiele razy, że kiedyś zdawało się to niemal naturalnym rytmem dnia. Dotyk dłoni na zimnej powierzchni, jeden zatrzask, drugi, trzeci... I ciepło rozpływające się na skórze.
Niespecjalnie, ale jednak przeciągała tę chwilę. Nachyliła się nad podwyższeniem tak by jej niesamowicie malachitowe oczy znalazły się na jego wysokości i szepnęła cicho coś w sobie tylko znanym języku.
Na chwilę klan obudził się do życia. Magiczna mapa Królestwa zdawała się odzyskać kolory, a drzwi biblioteki, zupełnie niestarannie ukryte za nią na powrót skrzypiały okropnie, zapraszając by sięgnąć po którąś z książek. Fotel Założyciela wydawał się jeszcze ciepły, jakby dopiero co Koci Książę wstał z niego skończywszy opowiadać kolejną ze swoich niesamowitych historii. A słońce gubiło swoje promienie w niekończącym się sklepieniu sufitu. Portrety klanowiczy śmiały się do niej wesoło ze ścian oświetlanych jasnymi klinkietami. I nagle wszystko ucichło. W pomieszczeniach znów zapanował nieprzyjemny półmrok i zaduch. Zmarszczyła nieładnie brwi. Maleństwo zdawało się robić jej na złość, co doskonale wyczuwała. Wyczuwała także jego niezadowolenie i oburzenie. Uśmiechnęła się ciepło i szepnęła kolejny raz w stronę Wiecznie Żywego Płomyka,
- Witaj. Dawno się nie widzieliśmy, mój maleńki. - A wyciągnąwszy dłoń ze znamieniem pochwyciła go w palce. Płomyk rozpalił się przyjemnie jasnym światłem i zdawało się, że z lubością wtulił się w jej dotyk. Okręcił wokół nadgarstka, spłynął między palcami, a w końcu wygodnie usadowił się w ręce, jakby sam zapomniał, że jeszcze przed chwilą był zupełnie obrażony. Ona w za to, w geście przeprosin uniosła maleństwo do twarzy i przytuliła do policzka, przy czym odetchnęła z ulgą.
Płomyk był jej ostatnim bastionem, ostatnią nadzieją i mnóstwem przeczuć i odczuć, o których nie chciałaby zapominać. To on na tą krótką chwilę rozpalił w niej zapomnianą radość i natchnął przeświadczeniem, że jednak nie wszystko się skończyło. Połaskotała Płomyk czubkiem kciuka i jak zwykła robić to od dawien dawna, schowała iskierkę do kieszeni płaszcza. Omiatając kolejny raz klan, już teraz, spojrzeniem pełnym złota by w chwilę po tym powietrze zawirowało dźwiękiem jej głosu,
- Jeszcze się zobaczymy. - rzuciła w pomieszczenia opuszczając ukochane sobie miejsce.