Ona - pragnienie miłości, przemyślenia niedokończone

Chyba tyle jest jej definicji, ile uczuć to słowo ma określać. Jakże jest inna miłość rodzicielska, do rodziców, partnera, rodzeństwa, przyjaciela, bliźniego, czy choćby ukochanej drużyny piłkarskiej, czy innego hobby. Poeci piszą, że człowiek bez miłości usycha, jak roślina bez wody, coś w tym jest, empiryczne zdaje się to potwierdzić eksperyment średniowiecznego cesarza niemieckiego Fryderyka II Hohenstaufa, który chcąc dowiedzieć się jaki język był pierwotny, nakazał odebrać kilkoro maleńkich dzieci matkom i oddał je obcym kobietom, które nie mogły odzywać się do podopiecznych i okazywać im czułości. Wychowywane w tych warunkach dzieci szybko zmarły, mimo że zaspokajano ich potrzeby fizjologiczne.
I tu kończąc ten przydługi wstęp zacznę te niby opowiadanie, niby rozważania.
To nie będą prawdy objawione i inne punkty widzenia są jak zwykle u mnie mile widziane.
Jak mówi przysłowie, czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci, co zauważył choćby Freud, upatrując problemy swoich pacjentów w dzieciństwie.
Ona, tak bezimiennie nazwie bohaterkę, chyba nigdy nie była dzieckiem. Od maleńkości dźwiga na swoich ramionach swoją rodzinę: rodziców i młodsze rodzeństwo i ich potomstwo. Dla rodziców jedynym sposobem na życie był alkohol. Nieważne czy było z górki, czy pod górkę. Matka częściej była trzeźwa, jej też udało się później wyjść z nałogu. Ojciec był wręcz synonimem problemu. Gdy tylko zaczęło się układać, był względny spokój, pojawiał się pijany i zaczynały się awantury i to ona musiała być ojcem i matką dla rodzeństwa.
Ona szukała wytchnienia, spokoju w świecie fantazji i książek. Z czasem sama zaczęła pisać wiersze, przelewać myśli na papier.
Ma dwie cechy, którym trudno oprzeć się mężczyznom, urodę i umiejętność wczucia się w ich rozumowanie i emocje, coś, co nazywa się inteligencja emocjonalna, dzisiaj rzadka cecha, choć płeć piękna pewnie się ze mną nie zgodzi, ale dziś ludzie te cechy częściej trenują na zwierzętach niż na ludziach, co potwierdzają statystyki, że najwięcej zwierząt domowych żyje w dzielnicach zamieszkiwanych przez singli.
Miała dziwną słabość do chłopaków z problemami. Może dlatego, że przypominali jej ojca. Odnajdywała się w takich relacjach, jako terapeutka, matka, opiekunka. W pewnym sensie do pewnego momentu dawało jej to paradoksalnie poczucie bezpieczeństwa i kontroli, bo to ona mogła i też musiała podejmować decyzje.
Gdy zaszła w ciążę, wyjście za mąż było dla niej dobrą okazją też do wyrwania z domu. Za jednym zamachem chciała skończyć studia, pracować i być matką i żoną. Przy mężu, który nie dawał jej wsparcia i był tak naprawdę jej drugim dzieckiem, było to ponad jej siły. Mąż popadał w kolejne nałogi, długi i pewnie gdyby nie to, że takie warunki odbiły się na psychice syna, nigdy by się nie rozwiodła.
Dalsze jej życie uczuciowe przypomina błądzenie we mgle na polu minowym.
Pojawił się Internet, co ułatwiło poznawanie nowych osób. Pewnie można byłoby wystawić drużynę piłkarską z poznanych mężczyzn.
Skąd młody człowiek ma wiedzieć jak zbudować związek? Uczy się tego na przykładzie rodziców. A co jeśli miłość rodziców wygląda jak piekło? A miłość w książkach i serialach jest pasmem orgazmów i kończy się przy pierwszym kryzysie. Potem zaczyna się kolejna, później wraca stara i znowu nowa i tak 5000 odcinków, po których wszystkie perypetie spływają po bohaterach jak woda po kaczce.
Jej związki zaczynały się jak w bajce. Jedność ciał i dusz. Podobne doświadczenia z dzieciństwa, choć inne okoliczności, porażki młodości, tyle podobnych wspomnień. Seks gdy świeżość i nowość, orgazmy jak w harlequinach. Kiedyś sielanka się kończy, którejś ze stron przestaje wystarczać związek na weekend, na odległość. Trzeba podejmować decyzje, kompromisy i nie ma złotego środka.
I tu pojawiał się lęk. Z jednej strony męczyło ją podejmowanie decyzji, bo ileż można brać odpowiedzialności, ale gdy to druga strona próbowała brać sprawy w swoje ręce, to oznaczało utratę kontroli i potęgowało niepewność. Może przypominał się jej wtedy ojciec, który zawsze oznaczał problemy, bo za wszystko, co tylko się brał, to to spieprzył.
I tak mijają lata... i co dalej?
Mówią, że życie zaczyna się po czterdziestce. Matematykę nie da się oszukać, większość naszego życia przypada na wiek po czterdziestce. I spędzenie tego czasu w samotności, to nie są raczej miodowe lata.
Uroda przemija, burze hormonalne też. Ludzie nabierają przyzwyczajeń, zaczyna irytować choćby, gdy ktoś przestawi nam szczoteczkę do zębów na drugi koniec półki. Może wcześniej też by nas to irytowało, ale będąc pod działaniem hormonów, takie sprawy są nieistotne.
Podobno w tym wieku w doborze partnera kierujemy się nabytymi rozczarowaniami, nie mówiąc o innym bagażu doświadczeń... W tym wieku mamy już jakąś pozycję zawodową, mamy więcej do stracenia, coraz trudniej znosimy zmiany, stajemy się mniej odważni, mówią przecież, że starych drzew się nie przesadza.
Kiedyś do ustatkowania się motywowały ludzi choroby weneryczne, niechciane ciąże i strach przed piekłem. Nie osądzam, czy takie motywacje były dobre, ale skoro pewne zasady trwały przez wieki i w różnych częściach świata, to raczej dlatego, że się sprawdzały.