SIERPNIOWY OGRÓD CZ. 2

Czasem spacerując i doglądając ogrodu, trafi się coś bardzo szczególnego, coś bardzo ciekawego i wspaniałego w swoim pięknie i swoistości, jak to nasiono nasturcji, które spadało gdzieś z wysokiego tarasu po lianach, kwiatach i liściach chmielu, aby ostatecznie wypaść do pajęczyny i w niej poczekać na mnie wraz płatkiem pelargonii, kroplami kurzu, rosy i szczątkami wszelkich latających stworzeń, które stały się pokarmem zmyślnego artysty tkacza i jednocześnie celebranta bezwzględnej nieusłyszanej śmierci, w zaułku między murem domu, a donicą z przecudnymi pelargoniami.

Doczekaliśmy się innych pnączy oprócz chmielu.W tym roku postawiliśmy na dynie ozdobne, które podjęły rękawicę i mocno rozeszły się po przednim ogrodzeniu oraz po gałęziach świerka srebrnego. Zaowocowały najprzeróżniejszymi najbardziej fikuśnymi kształtami dyni i wieloma kolorami. Cieszącym są widokiem dla mieszkańców ulicy coraz przede wszystkim bardzo radują nasz zmysł wzroku. Miło jest nam patrzeć jak każdego poranka zastajemy ich więcej i w kolejnych kształtach i kolorach. No i jeszcze ich zielone pnącza rozprzestrzeniają się wciąż dalej i wciąż wyżej. Na nich wyrastają kolejne pączki kwietne i w kolejnych godzinach przeistaczają się w wielkie złote kielichy kwiatów, w których wnętrzach szczególne upodobanie mają pszczoły i trzmiele, a zaraz potem my, którzy z uwielbieniem przyglądamy się rozwojowi kwiatów i potem życiu dziejącemu się w ich zachwycającym wnętrzu

Lubię usiąść w zachodniej części ogrodu, kiedy Ty Kochana jesteś w pracy i wtopić wzrok w rabatę na której teraz zaczynają seryjnie rozkwitać mieczyki. Patrzę na nie i trwam w niemym zachwycie, ofiarując ich piękno i swoje nimi niewypowiedziane zauroczenie Stwórcy jako modlitwę dziękczynną i błagalną o dalsze tak szczęśliwe życie, w takim pięknie i w takim szczęściu. Patrzę, z czasem do doskonałości obrazu dokomponują się dźwięki, wszak Pan dał mam i słuch. Uszami duszy słyszę szepty kwiatów, melodie serc ptaków, szum soków przepływających we wnętrzach dojrzewających węgierek i ich serdeczne zaproszenia nas na ucztę z ich soczystego miąższu we wrześniu. Fizycznymi uszami słyszę nastroje wiatru, ostrzeżenia i przeprosiny zbliżającej się burzy i ludzkie rozmowy o codzienności, którą pragną przekształcić w tydzień inności, choćby tylko tydzień gdzieś nad jeziorem na Mazurach. Trudno jest się zebrać i zorganizować, gdy rodzina czteroosobowa, a ojciec sam pracuje. Z drugiej strony jest zasiłek socjalny na dzieci, co na dwoje daje niebagatelną kwotę 12 tysięcy PLN rocznie. Trwa rodzinna burza mózgów. Dziadek jak to dziadek, mówi, że czterdzieści lat przepracował i nie był na wczasach. Najbardziej naciska wnuczka. Trochę ją rozumiem. Co powie koleżankom i kolegom gdy wróci do szkoły. Z drugiej strony szesnastoletnia dziewoja, to powinna sobie na wczasy w pierwszej części wakacji zarobić sama. Babcia przebąkuje zresztą, że do roboty się nie garnie ino relaksy w głowie. Ojciec kombinuje.Gdzieś słyszał o noclegach za 30-35 złotych. Mój Boże! To są jeszcze takie niechciwe ludzie? Co im się taka cena opłaca? Takie ceny, to na początku Millenium pamiętam i jeszcze łazienka na korytarzu.

W trakcie obchodu spotykam pod milinem,zresztą też już bajecznie kwitnącym, martwego kosa. Leży na brzuchu, wyskubany z piór górny tułów, poza tym nie ruszony. Sytuacja się powtarza następnego ranka. Drugi martwy ptak leży tak samo z wyskubaną z piór górną częścią tułowia pod tawułą van Houta Gold Fountaine. Dziwne zjawisko? Co za zwierzę morduje i porzuca ofiarę?

Wczoraj posypałem okolicę kompostu granulkami niebieskimi, a kompost granulkami zielonymi na ślimaki. Dzisiaj stwierdziłem, że wszystkie granulki są wyjedzone i faktycznie jest tak jak głoszą instrukcję środków. Po zielonych granulkach nie został ślad.Ślimak zeszły do ziemi i tam zamrą. A te, które zjadły niebieskie granulki leżą setkami dookoła kompostu i powoli wysychają. Oczywiście zastanawiam się, czy granulki nie są zagrożeniem dla ptaków i jeży, ale w ogrodzie nie ma sentymentów. Liczą się warzywa, kwiaty, owoce krzewów i drzew, stąd nawet jeśli padną ptaki i jeże to trudno. Następne pokolenia powoli się nauczą, że tego się nie je.

Późno w tym roku, ale przy dzisiejszym obchodzie rannym zauważyłem pierwsze kwiaty na hibiscusie. Są piękne i bardzo zatrzymujące. No i wielkie. Sprawiają, że południowa część ogrodu jest cudna, bo jeszcze kwitnie tam milin, fasole i zwisają cudne grona winorośli, która agresywnie wędruje na kolejne balkony kolejnych pięter domu, ale to jej nie wystarcza, więc rozpycha się w milinie i wdrapuje się po gałęziach świerka srebrnego, a dalej po ścianie domu wędruje na północ i przecięła wiciokrzew i zameldowała się pod zadaszeniem zachodniego wyjścia z domu do ogrodu. Pewnie przy sprzyjających okolicznościach pogodowych, to w przyszłym roku dotrze do końca ściany domu i trzeba będzie ją umiejętnie przekierować do ogrodu.

Ogród jest fascynujący i szczęściotwórczy. Przez Covid zrezygnowaliśmy z jakichkolwiek wyjazdów, czy to w Polskę czy to za granicę. Ale kompletnie nie odczuwamy żadnej tęsknoty za innym jakimś miejscem. Dobrze nam tutaj. W niedzielę idziemy sobie na Matyskę - górę 609 metrów wysokości, z której widzimy niesamowite panoramy Beskidów i Kotliny Żywieckiej wraz z Jeziorem Żywieckim. Wystarczy nam to. Dopiero co przez prawie dwa tygodnie ogród i dom wypęłniały swoim totalnym radosnym rozgardiaszem wnuki i ich rodzice. Pewnie w tym tygodniu powrócą znowu i w przyszłym znowu pojawi się kolejna rodzina. Mieszkamy w Beskidach. Jesteśmy możliwością dla nich superastego i taniego wypoczynku w najcudowniejszym miejscu na świecie. Cieszę się, że chcą i umieją z tego daru skorzystać.

Mirosław