Sen Kota

We śnie Kota nie byłoby może nic dziwnego, gdyby nie to, że nigdy wcześniej nie zdarzało mu się śnić. Sypiał od dziesięciu do dwudziestu trzech godzin na dobę i nigdy nie śnił. Pamiętał, że kiedy był kociakiem, Mama mruczała mu na dobranoc mruczankę o dziewięciu życiach, ale szczerze mówiąc, nie bardzo w to wierzył. Tak samo jak w sny – słyszał kiedyś, że ludzie mówią o czymś takim, ale sam albo drzemał tylko czujnie z jednym na wpół otwartym okiem lub miał wrażenie, że budzi się zaraz po tym, jak zasnął. A jednak sny istniały. Stwierdził, że musi się zastanowić również nad teorią dziewięciu żywotów – trzeba przyznać, że wydawała się kusząca. Jedyne co niepokoiło Kota to to, że choć śniło mu się, że lata, nie zobaczył, jak z góry wygląda Ziemia. Postanowił, że gdy tylko sen się powtórzy, od razu spojrzy w dół. Ale sen nie wracał.
Kot raczej nie wychodził z domu. Nie to, żeby się bał, o nie. Miał już niejednych właścicieli, raz był nawet w schronisku, więc uważał, że trochę zna życie. Od kilku lat mieszkał jednak spokojnie w starym domku i musiał przyznać, że żyło mu się tam jak u Pana Boga za piecem. Do tej pory uważał, że ma wszystko, czego potrzeba mu do szczęścia, ale teraz zmienił zdanie. Siedząc na najwyższej rzeczy jaką znał – na wielkiej drewnianej szafie – Kot zastanawiał się, jak Ziemia wygląda Z GÓRY. Pewnego dnia wpadł na pomysł. Korzystając z tego, że nikt z domowników nie zwracał na niego uwagi, przemknął się schodami na stryszek i wyszedł przez świetlik na dach. Wiatr dmuchnął mu prosto w pyszczek, gdy wychylił się, by zobaczyć, jak teraz wygląda świat. Dom był niski, parterowy, z płaskim dachem i Kota wcale nie zadowoliło to, co zobaczył. Choć tego nie widział, był pewien, że w swoim śnie fruwał znacznie, znacznie wyżej. Wrócił na dół i minął szafę nie zaszczycając jej nawet przelotnym spojrzeniem. Musiał wymyślić jakiś inny sposób, by odnaleźć swój sen.
Kot nie mógł już wytrzymać w domu. Zamknięta przestrzeń zaczęła go drażnić. Wciąż potrafił cieszyć się miękkimi poduszkami z kanapy w salonie, ciepłym mlekiem, kłębkiem błękitnej wełny… ale wspomnienie snu wracało, mącąc jego spokój. Choć nie miał tego w zwyczaju, wyszedł z domu i ruszył przed siebie. Potrzebował długiego, samotnego spaceru. Szedł, wpatrując się zazdrośnie w niebo upstrzone ptasimi skrzydłami. Na płotach siedziały wróble – zmarznięte szare kulki z piór, z wystającymi złośliwymi dzióbkami. Kot miał już plan. Przyczaił się bezszelestnie przy sztachetach, napiął mięśnie, skoczył… i już przyciskał do ziemi wystraszonego ptaszka. Wróbel zamarł, wytrzeszczając na niego oczka, w których odbijał się strach i kocia mordka.
- Powiedz mi, mój drogi, jak wygląda ziemia z góry, kiedy latasz? – spytał Kot słodko. Słyszał wyraźnie, jak wali maleńkie serduszko. Nieco zacisnął pazurki. – Ptaszyno, chyba patrzysz czasem w dół? – odpowiedziała mu drżąca cisza. Kot zamordował wróbla. Oblizując wąsy z ciepłej krwi czekał na oświecenie – może wróbel miał jakieś wspomnienia, które będzie mógł teraz zobaczyć, jak obrazy w tym kolorowym pudełku, które oglądają ludzie? Zniechęcony wrócił do domu.
Przyszło lato i Kot z kąta w kuchni przeniósł się na szeroki okienny parapet. Humor nie dopisywał mu od dawna i nawet promienie słońca, gładzące delikatnie jego puszyste futro, nie pomagały. Przeciągnął się leniwie, zmrużył oczy… i wtedy je zobaczył. Stało tam od tak dawna, w samym kącie ogrodu - wielkie drzewo. Nie rodziło owoców, liści też miało niewiele, ale domownicy chyba je lubili – nigdy go nie wycięli, choć nie przynosiło im żadnych korzyści. Kot po raz pierwszy w życiu przyjrzał mu się uważnie: było piękne, smukłe i wysokie, wysokie… wydawało się, że gałązkami łaskocze obłoki płynące po niebie. To było to. Kot dawno zapomniał już o swojej wyprawie na dach, zapomniał o wróblu, ale nie zapomniał o swoim śnie. Ruszył przez podwórko, rozganiając wystraszone kury.
- Co robisz? Co robisz? – pytały natrętnie.
- Idę wspiąć się na swoje drzewo.
- Nie rób tego! Nigdy nie wspinałeś się tak wysoko! Nikt nie wspinał się tak wysoko! Spadniesz! Spadniesz! – gdakały uparcie kwoki. Kot minął je dumnie i stanął między korzeniami drzewa. Spojrzał w górę i nie zastanawiając się ani chwili dłużej, zaczął wchodzić wyżej i wyżej… miał wrażenie, że trwa to całą wieczność. Bolały go łapki, pazury ledwo czepiały się gładkiej kory drzewa. Ale nie zatrzymał się ani na moment. Kiedy już wszedł na najwyższą gałąź, z której wystarczyło tylko wyciągnąć łapę, by dosięgnąć nieba, spojrzał w dół. Świat był stąd taki piękny! Zobaczył domy, których wcześniej nie widział, łąki, które rozciągały się nieopodal, rzekę, ciemne pasmo lasu na horyzoncie. Kury były malutkie jak myszki, a dom nie większy od fotela, na którym lubił się wylegiwać. To był jego sen.
Kot nie potrafił zejść z drzewa. Siedział tam, dopóki nie przyjechała straż pożarna i mężczyzna w okropnym żółtym kombinezonie nie ściągnął go na dół. Mimo to, Kot nigdy nie był tak szczęśliwy. Wszyscy domownicy uściskali go, a potem przechadzał się po podwórzu, witany zachwyconymi spojrzeniami kur. Nawet pies, zawsze siedzący przy budzie był pod wrażeniem jego odwagi i uporu. Wszyscy uważali Kota za bohatera.
Od tej pory życie wróciło do normy. Kot wspominał czasem tą przygodę i z okna wyglądał dumny na „swoje drzewo”. Historię tą poznały jego dzieci, wnuki i prawnuki. Kot wciąż miał wprawdzie piękne, giętkie ciało, ale czuł coraz mocniej na karku ciężar mijających lat. Uważał, że jego życie jest jak piękna historia, której brakuje już tylko końcowej kropki. I czekał na tę kropkę cierpliwie i bez lęku. Pewnego dnia, wyglądając przez okno, przypomniał sobie, dlaczego właściwie wszedł na drzewo. Zamknął oczy i niemal poczuł znów to cudowne uczucie Nie Bycia.
Tej nocy, gdy wszyscy już spali, Kot spojrzał czule na ludzi, z którymi mieszkał od tak dawna, na swoją kocią rodzinę, nawet na wielką drewnianą szafę i wyszedł z domu. Tym razem podróż na czubek drzewa wydawała mu się jeszcze dłuższa. Kiedy siedział na najwyższej gałęzi, był już mocno zasapany. Uniósł oczy i zobaczył jak z atramentowo-czarnego nieba spadają w dół błyszczące pestki gwiazd. Uśmiechnął się i skoczył prosto w objęcia swojego snu.