listopadowy wieczór.

To w ten dzień postanowiła pokonać kilometry, by móc znów zaciągnąć się powietrzem, którym kiedyś oddychała. Pociąg sunął mozolnie, kołami wystukująć rytm serca, ta muzyka była wystarczająca. Wyglądając przez okno, już poznawała drzewa, ulice, gdzieś pędzących ludzi, znów było wielu, jak kiedyś... Nic się nie zmieniło, tylko ona, jakaś taka bardziej milcząca, trochę starsza i z bagażem doświadczeń.
Wychodząc z pociągu odrazu skręciła w prawo, znała to miejsce, mogła iść z zamkniętymi oczami, wiedziała gdzie zmierza. Wszystko było takie samo, zupełnie takie jak zapamietała, brakowało tylko Jego. Po to właśnie tu przyjechała, by znów móc poczuć się jak kiedyś. Chciała tylko być. Z Nim. Być i móc myśleć, że On jest przy Niej. Bez domysłów, bez obietnic, żadnych poważnych i mniej ważnych spraw, tylko cisza. Usiadła na ławce. Jego ramię deikatnie Ją objęło, jakby bał się, że ucieknie i powiedział: "zimno dziś". Spojrzała mu w oczy, dziś miały kolor słonecznego nieba, po burzowym poranku, ich odcień zdradzał wszytsko, nie musiał nic mówić. Przeczesał palcami włosy i złapał ją za rękę. Siedzieli tam w ciszy, bez lęku o konsekwencje, czy wyrzuty sumienia, poprostu razem, jak to mieli w zwyczaju. Kiedy słońce zaszło, Ona tylko cichutko szepnęła: " powinniśmy już iść", ale Jego już tam nie było. Rozstanie znów było trudne, ale wstała, bo czas było wracać. Ten czas jej to wynagrodzi, bo przecież za rok, znów się z Nim spotka.

Dwadzieścia minut później, mężczyzna idący drogą, przystanął obok ławki, wziął głęboki oddech, przeczesując jedną ręką włosy, drugą otarł łzę.