Oświadczyny

Leżeli razem na kwiecistej łące, oboje zerkając to raz w niebo, to raz sobie w oczy. Panowała zupełna cisza dopóki Ona nie zadała tego pytania.
- A skąd ci to przyszło do głowy?- spytał On.
-Nie wiem, tak po prostu. Nie zaprzeczaj, tak może się stać. Jak bardzo mnie kochasz?
- Tego, jak cię kocham nie da się wyrazić słowami. Jesteś jak... jak powietrze.
- Ale powietrze jest niewidzialne.
- Zauważ, że zawsze blisko ciebie.- uśmiechnął się On.
- No tak, ale jego prawie nie czuję.
- Kochanie, a potrafisz żyć bez powietrza?
Ona złapała go za rękę i delikatnie pocałowała.
- Mów jeszcze, jak bardzo mnie kochasz. Uwielbiam słuchać, gdy o tym mówisz.
- Kocham cię tak, jak nikt inny nie kocha nikogo na tym świecie. Do szczęścia potrzebuję tylko ciebie tak, jak ryba potrzebuje wody. Wiesz, nawet, gdy robię herbatę, robię dwie, bo ciągle o tobie myślę. Stałaś się cząstką mnie, bo bez ciebie nie potrafię funkcjonować.- w tym momencie sięgnął do kieszeni po maleńkie, czerwone pudełeczko w kształcie serca i wyszeptał- Kochanie... wyjdziesz za mnie?
Zesztywniał z zaskoczenia. Ona... usnęła. Odgarnął jej z twarzy kruczoczarne włosy i pocałował w policzek. Panowała taka cisza, że słyszał bicia obydwóch serc.