Miłość, która jest twoja

Kirito,
jest późne, wtorkowe popołudnie, gdy siadam przed ekranem, nieśmiało uderzając w klawiaturę i po raz kolejny próbując zebrać słowa, które tak nieudolnie chciałabym ci przekazać. Za oknem wszystko pogrążone jest już w ciemnej, głębokiej czerni nocy i nawet blady blask sztucznych latarni nie potrafi dodać temu światu kolorów. Wręcz przeciwnie – na granicach niewyraźnej jasności, mrok wydaje się wręcz jedynie gęstszy i jakby smutniejszy, walcząc swoim największym kontrastem, bez którego nigdy nie mógłby istnieć. Bo czym więcej jest ciemność, jeśli nie brakiem światła?
Jak zawsze w głowie mam więcej słów, które chciałabym ci powiedzieć. Może usta i palce są zbyt wolne, zbyt drętwe, by przekazać ci je wszystkie. Chciałabym czasami, abyś potrafił odczytać moje myśli, znaleźć w nich pocieszenie, którego tak rozpaczliwie zazwyczaj u mnie szukasz.
Kirito, proszę, nie płacz już za nią. Twoje łzy łamią mi serce. Łzy, których ona nigdy nie zobaczy, mimo że godzinami schną na twoich policzkach w ciemności pokoju. Czy naprawdę warto kruszyć serce dla rzeczywistości, której nie potrafimy zmienić?
Uwielbiam twoją miłość do niej. W każdym twoim uśmiechu, którym ją obdarzasz, jest czułość. W każdym słowie, gdy o niej opowiadasz, świat mieni się tysiącami kolorów, a ty sam, jakby przez chwilę, unosisz się nad ziemią, zaledwie parę centymetrów. Czyż to nie wspaniałe? Czy twoje życie, gdy idziesz parkiem, wypatrując jej ukochanych kwiatów na najbliższym trawniku, nie staje się piękniejsze? Jesteś wrażliwszy, spokojniejszy i przepełniony serdecznością, gdy kochasz.
Kirito, już zrozumiałam. Odkryłam prawdę, która rządzi tym światem, a w której ty w mroku własnych czterech ścian, wciąż się gubisz, cierpiąc bezsensownie. Bo widzisz, miłość, którą bezinteresownie obdarowujemy innych, jest jednocześnie najpiękniejszym życiowym prezentem, który możemy podarować sami siebie. Miłość, którą przepełnia jedynie szczera chęć dbania o tę drugą osobę, jej szczęście, choćby kosztem własnego, już za zawsze pozostanie w twoim sercu, zmieniając je bezpowrotnie. Nawet gdy ona jej nie chce, nie docenia i nie zauważa, nawet wtedy, gdy o tobie zapomina – miłość, którą ją obdarzyłeś, w całości należy do ciebie. Nie chowaj jej na dnie serca, nie szukaj w sobie winy, bo twoje serce już stało się najpiękniejsze, najszlachetniejsze i najdoskonalsze, jakim mogło być, bo kochasz, nie oczekując niczego w zamian. Pielęgnuj w sobie tę miłość, nie próbuj jej zabijać, usunąć czy zapomnieć. Przytul wręcz mocniej, pokaż światu i bądź dumny, bo nie ma większego daru i sztuki niż potrafić pokochać.
Wiem, że gdy zostajesz sam, tęskniąc za miedzianymi refleksami jej włosów czy ciepłem dłoni, świat wydaje się okrutny. Wiem, gdy myślisz o niej z innym, łzy same gromadzą się w kącikach oczu. Nie potrafię ci pomóc, zrobić nic więcej, niż siedzieć z tobą w ciszy i pozwolić, byś w naszym milczeniu odnalazł swoją siłę. Bo ja wierzę, że potrafisz. Że kochasz ją na tyle mocno, że cieszysz jej szczęściem, mocno trzymając za nią kciuki. I że gdy rano znów spotkacie się na przystanku, będziesz miał dla niej jedynie uśmiech, bez słowa wyrzutu.
Dziękuję ci, Kirito. Pokazałeś mi, co znaczy kochać. To najpiękniejszy prezent, o jakim mogłabym marzyć – patrzeć, jak człowiek uszlachetnia swoje serce dla drugiej osoby. Dlatego kocham cię, Kirito, bo dla niej potrafisz być czuły, delikatny i łagodny. Kocham cię za twoją miłość do niej i czuję, jakby moje serce rosło, powiększało się i mocniej otwierało na świat.
Czyż nie tak powinna wyglądać miłość – serce przepełnione szlachetnością i tkliwością dla świata, który nas otacza, serce, z każdym dniem coraz bardziej rosnące w naszych piersiach, aż w końcu serce, które swoją dobrocią chce obdarowywać innych?
Dziękuję Kirito za miłość, którą ją obdarzasz. Dziękuję, że uczyniłeś ten świat piękniejszym.