Są tacy ludzie

Znali się chyba całe życie, a przynajmniej mieli takie wrażenie. Czy życie po siedemdziesiątce może być nudne? Nie odczuwali tego w żaden sposób. Zimą jeździli na narty, latem wybierali morze. Do tego dochodziły przeróżne degustacje, bankiety i grille.
Ulubionym zajęciem była ucieczka od żon. Zamykali się wtedy w drewnianej chatce, stworzonej zdawałoby się właśnie do tego celu. Pośrodku stał stół zajmujący niemal całe pomieszczenie, wokół niego ustawiono ławki mieszczące jakieś siedem do ośmiu dorosłych osób. Na ścianach i półeczkach były zbierane trofea z podróży i otrzymywane upominki. Sprawiało to wrażenie niewyobrażalnego ciepła i życzliwości. Zupełnie jakby cieszyli się na każde wspomnienie osoby, która pamiętała o nich. A oni pamiętali również o innych. Szczególne miejsce było dla tych, którzy odeszli. Niewielki fragment ściany przeznaczyli na zdjęcia przyjaciół z ich „paczki”, którym los nie dał dożyć tych dni.
A kim byli oni? Oni to grupa czterech mężczyzn, którzy czerpali z emerytury to co najlepsze. Należy przyznać, że należeli do tej nieco wyższej klasy, dlatego starość ustępowała miejsca sportowym samochodom, wycieczkom zagranicznym i żartom, które towarzyszyły im przy każdym spotkaniu.
Było już po osiemnastej. Albert wykonał jeden telefon. Po chwili do domku weszło trzech wesołych panów pod kołnierzykami. Z okna mieli widok na stacje benzynową, która często stawało się punktem rozmów. Lubili szczególnie te chwile, gdy długonogie dziewczyny nieporadnie krzątały się po stacji, udając, że nie są tak głupie jak się innym wydaje. Śmiali się nie tyle z ich inteligencji, co młodego wieku. Co chwila powtarzali: „za naszych czasów…”, po czym znów wracali do stolika.
- Dobrze, że jeszcze kręgosłup mi nie szwankuje - odezwał się Albert, schylając się pod stół. Wyciągnął niewielki taborecik. Uśmiech na twarzach panów znów zagościł. Wiktor nie wiele myśląc obrócił się i zdjął z półki cztery kieliszki do wódki.
- Czyją dzisiaj mamy? – Spytał Franciszek widząc jak wieczko krzesełka unosi się do góry.
- Dziś sznaps gruszkowy. Dostałem od bratanka z Niemiec.
Albert wyją butelkę i napełnił kieliszki.
- Zdrowia – odezwał się Julian unosząc kieliszek do góry.
- Zdrowia – odpowiedzieli zgodnie przechylając kieliszki do dna.
Niewiele myśląc zaczęli znów wracać do swojej młodości, co chwila porównując ją z tym co osiągnęli teraz. A trzeba przyznać, że osiągnęli wiele. Każdy z nich miał dom, dzieci i lapiącą jęzorem żonę, której lapanie w tym wieku już nie przeszkadzało. Mieli swoje wakacje, piątkowe wyprawy do klubu sportowego na lampkę koniaku i ten święty, wypracowany spokój.
- Panowie to jeszcze po jednym. Jutro wyjeżdżam na Cypr, więc muszę trochę swój organizm uodpornić.
- Przed swoją Danusią powinieneś się uodparniać – zaśmiał się Wiktor.
- Mówisz tak, bo mi zazdrościsz.
- Niby czego?
- Mojej Danusi… I jej kobiecego wdzięku – roześmiał się wypowiadając te słowa. Wiedzieli bowiem, że Danka kobiecość utraciła gdzieś koło trzydziestki. Teraz miała w sobie więcej mężczyzny, niż Franciszek. Ale kochał ją niesamowicie wielką miłością. Tą, którą pielęgnuje się przez lata i chroni jak największego skarbu.
- No już panowie – przerwał Albert. - Za nasze piękne panie.
Wypili jeszcze kilka kieliszków i w szampańskich humorach rozeszli się do domów.
Minął tydzień. Opalony i jak zawsze w dobrym nastroju Franciszek przyszedł do Alberta.
- Mam coś dla ciebie. To uzo – powiedział wyciągając z torby butelkę.
- Siadaj – powiedział zapraszając do chatki.
- Jesteś jakiś milczący coś się…
W tym właśnie momencie zobaczył zdjęcie Wiktora wiszące wśród dawnych przyjaciół.
- Co to tu robi? – powiedział z zaciśniętym gardłem tempo wpatrując się w zdjęcie.
- Miał zawał… Niestety…
Dłuższą chwile milczeli. Franciszek bez zastanowienia odkręcił butelkę. Sięgną po kieliszki. Wypili po jednym. Jego wzrok ciągle wbity był w uśmiechniętą postać na zdjęciu. W tym właśnie momencie nie wytrzymał. Rozpłakał się jak dziecko. Łzy spływały jedna za drugą napełniając pusty kieliszek. Wydawało się, że Albert oswoił się z tą myślą, jednak wszystko znów wróciło. Wróciła chwila gdy wzywał karetkę, gdy siedział przy łóżku, i ta chwila, gdy…
Taki widok nie zdarzał się często, jednak w tym momencie ich twarde serca pękły jak kryształ. Sklejenie nie było już możliwe. Zawsze gdzieś po drodze gubił się jakiś kawałek. Zawsze czegoś będzie brakować. Pozostała jedynie pustka.
Długo trwało nim oboje się uspokoili. Powoli zaczęli rozmawiać o tym co się stało. Jak? Dlaczego? Mijały kolejne godziny. Na dworze panował już mrok.
- Wiedziałem, że tu was znajdę – powiedział Julian wchodząc do chatki.
- A co ty tak późno?
- Byłem u Wiktora… Aldony - poprawił się szybko.
- Jak ona się czuję? Daje radę? – Spytał Franciszek.
- Trudno powiedzieć. Dzieci przyjadą dopiero nad ranem... Krysia z nią na noc zostanie… Nie wiem… Wielka strata…
Albert dostawił jeszcze jeden kieliszek. Wyciągnął sznapsa, który został z ich ostatniego spotkania i napełnił kieliszki.
- Za Wiktora – szepnął unosząc drżącą ręką miarkę alkoholu. - Niech mu ziemia lekką będzie.
Wypowiadając te słowa, pożegnali najlepszego przyjaciela minionych lat. Towarzysza niedoli. Bohatera wzniosłych ideałów i brata, z którym przyszło im wspólnie kroczyć przez życie.
Wychylili ostatni kieliszek. Napuchnięte twarze i czerwone od płaczu oczy nie były dziś wstydem, jedynie ostatnim aktem szacunku dla przyjaciela.