Menu
Gildia Pióra na Patronite

Kasiek

eyesOFsoul

1.

- Kasiek?! - znała ten głos. Znała ten ton. Znała to imię. Bo tylko on tak do niej mówił. Tylko on tak akcentował ten wyraz. I tylko on miał ten głos. Wiele razy odtwarzała jego dźwięk w pamięci. Naciskała play, przewijała... Puszczała od nowa. Niczym masochistka karmiła się resztkami wspomnień, jakie jej pozostały. Było ich wiele. Lecz z upływem czasu i pamięć zubożała. Na początku, gdy się rozstali stanęła w miejscu. Chciała zatrzymać każde wspomnienie, każde słowo, każdą fotografię. Potem jednak ruszyła wolnym krokiem do przodu. Lecz ciągle on jawił się w jej snach, myślach... Przez wiele miesięcy, mimo iż nie paliła, nosiła w kieszeni spodni jego zapalniczkę. Przez wiele tygodni jego zdjęcie ciągle leżało w jej portfelu. I nagle przyszedł czas, gdy zaczęła zapominać. I z tym okresem znów przyszły łzy. Płakała, bo rozproszył się w jej wspomnieniach błysk w jego niebieskich oczach. Płakała, bo zapominała jak wygląda jego twarz, gdy się uśmiechał. Szukała wtedy pomocy w zdjęciach. Nocami czytała swój pamiętnik. Wróciła do śledzenia swojej skrzynki odbiorczej z wiadomościami od niego. Aż w końcu stwierdziła, że znów stoi w miejscu. Najpierw skasowała wszystkie smsy: "Tęsknie za Tobą Skarbie.", "Kocham Cię mój Ty mały Włóczykiju." (...). Później spaliła swój pamiętnik. "Wracaliśmy do domu. Zaproponował mi spacer. Wokół panował spokój. (...) Od jeziora powiewało chłodem. (...) Przytulił mnie. Nad nami migało tysiące gwiazd. (...) Jestem szczęśliwa!" A na samym końcu pozbierała wszystkie zdjęcia, wrzuciła je do pudełka i zaniosła na strych. Zrobiła kolejny krok do przodu. Przestała tak bardzo odczuwać jego stratę. Tęskniła, ale tak jakoś mniej... Zaczęła cieszyć się z małych rzeczy. Częściej wychodziła ze znajomymi. Kupiła sobie gitarę, bo chciała nauczyć się wyładowywać emocje na przedmiocie, a nie na ludziach. I... dziś. Dziś kiedy sądziła, że zapomniała kim ten człowiek jest. Zapomniała... Jak brzmi jego głos. Usłyszała go ponownie. Sen? Nie... Jednak to nie był sen. To nie wspomnienie powróciło do niej ze zdwojoną siłą. To on. On stał kilka metrów za nią. I wołał. A ona? Przystanęła na krótki moment. Mogła do niego podejść. Iść do pobliskiej kawiarni, napić się wspólnie kawy i porozmawiać z nim jak ze zwykłym znajomym. Lecz nie potrafiła. Mimo upływu czasu serce lekko zadrżało na dźwięk jego głosu. Po plecach przebiegł jej dreszcz. Gdzieś tam głęboko schowane uczucie, zaczęło na nowo próbować grać zapomnianą melodię. Odeszła. Nie patrząc za siebie.

- Kasiek! Poczekaj chwilę! To ja. Ja tylko chciałem... - Początkowo chciał biec za nią, ale nogi nagle mu wrosły w asfaltowy, popękany chodnik. Stał nie mogąc zrobić kroku. Patrzył, jak powoli znika za ogrodzeniem narożnego ogrodu. Jeszcze przez chwilę obserwował jej pochyloną głowę, przesuwającą się za rzadkim szpalerem kolorowych malw. Znikła. Powoli zaczął poruszać nogami. Już mógł chodzić tylko dokąd i po co iść? Usiadł na skraju trawnika i zapalił papierosa. Przez chwilę obserwował snujący się w jesiennym powietrzu dym.
- Straciłem ją już na zawsze - mamrotał sam do siebie a jego głową coraz bardziej się pochylała. - Co ja mam zrobić, by mi wybaczyła to przelotne zauroczenie Natalią? Przecież nic się nie stało między mną a nią... I tak naprawdę to nawet nie pocałowałem Natalii. Jedna chwila, która przekreśliła miłość. Powoli wstał przydeptując butem, palącego się jeszcze papierosa. Szedł powoli w stronę jeziora nie widząc już ani kwiatów, ani złotych koron klonowych. Nie widział już nic. Nad wodą długo wpatrywał się w ławkę, na której tak lubili siedzieć. Przytulała się wtedy do niego uśmiechnięta. Czasem rozpinała jeden guzik przy jego koszuli, następnie wsuwając przez powstałą szczeliną ciepłą dłoń, dotykała nią jego brzucha. To chyba był taki sygnał, bo zwykle potem całowali się, jak szaleni aż do utraty tchu, do utraty świadomości, do utraty całego świata. Po co im ten cały świat, kiedy mają siebie i swoją miłość?
Teraz ta ławka stoi połamana. Tak jak jego życie. Nieprzydatna nikomu, zniszczona. Wszedł na resztki oparcia, chwytając lewą ręką zwisającą nisko gałąź dębu, który rósł tuż za ich ławką. Prawa dłoń powoli rozpięła pasek u spodni. Był za długi, ale teraz to może być jego przydatną cechą. Przewlekł końcówkę przez sprzączkę tworząc pętlę. Powoli zawiązywał go na nisko zwisającym konarze dębu, rosnącego tuż za ich ławką...

146 950 wyświetleń
1738 tekstów
256 obserwujących
  • 20 May 2010, 20:18

    Sand wymowne są te Twe 3 kropki? :)

  • sand

    20 May 2010, 19:07

    ...

  • IBELLA

    20 May 2010, 18:33

    Czasami trzeba zakończyć jeden rozdział, aby zacząć pisać drugi ...

  • 18 May 2010, 20:30

    takie to smutne