***

Jesień zmienia nasze oblicza.
Upływający czas wkrada się chłodami poranka, wędrującymi mgłami. Rozchodzi się zapachem palącego się drewna. Szeleści. Każdy świt to nowy zachwyt, inny spektakl /ciał/.
Ku zachodom przystajemy, pozwalamy nimi przesiąkać. To, co pomiędzy, ulatuje tak szybko. Zatapiamy się więc w sobie, jak w miękkim mchu, celebrując doniosłość chwili. Na moich udach delikatnie piszesz uwerturę, po czym gubimy czas. Za ścianą ciche łkanie deszczu, a ty stajesz się trawiącym mnie płomieniem, niczym zachodzące słońce mijający dzień.

Sylwia Pryga