***

Jaśnieje, w smugach światła widać wzbijające się drobinki kurzu.
Przyglądam się, tak słodko śnisz.
Jesteś jak porcelanowa lalka, taki piękny.
Nie śmię cię dotknąć jako słońce, co delikatnie rozchyla twoje wargi, próbując wlać trochę ciepłej słodyczy.
Tymczasem przelewa się, to na opadającej to unoszącej się klatce - góra, dół -
skapując złotymi kroplami z żeber.
Podrywasz dłoń w powietrze, jakbyś gestem mnie wolał. A to tylko po to, by odgarnąć garść włosów, w które też wkradło się złoto.
A te twoje usta, wciąż rozchylone bezwiednie, proszące wręcz o pocałunek...
Kładę palec na swoich, by nie zburzyć jękiem mimowolnej rozkoszy tej idealnej harmonii.
Tak słodko śpisz, czy jeszcze śnisz?

Sylwia Pryga