mikroopowiadanie sto dwudziestę piąte

Dwoje ogrodników z dumą i niewysłowioną radością patrzyło na swoje kolejne szczęście - kolonię kolorów łubinów, coraz wyraziściej wspieraną przez motyle skrzydła żółtych irysów, których płatki pokreskowane są brązowym ołówkiem - jakby powiewem Ducha Świętego - chwila absolutnej błogości, czasu bez trosk i ludzkiej rzeczywistości opartej o fałsz potęgi pieniądza.