Sobota

Cichutko weszła do sypialni, widok jaki zobaczyła w ogóle jej nie zdziwił. Na łóżku wyciągnięty jak kot, oczekujący pieszczot leżał jej mężczyzna - boski Apollo. Bezwstydnie rozebrany, jak to było w jego zwyczaju. Zamyślony, nie wiadomo czy się modlił, czy robił sobie wizualizację planów, które potem spontanicznie realizował, czy też kreślił w wyobraźni szkic swoich pięknych dzieł.
Usiadła na krawędzi nieprzyzwoicie wielkiego łóżka, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Nie czekała długo, mocne ramiona wciągnęły ją i przytuliły. Już była bezsilna i szczęśliwa. Szepnęła cichutko;
- Liczysz na coś?
-Myślałem, że wiesz - usłyszała niewinną odpowiedź.
Wybuchnęli gromkim śmiechem, radosnym i niewinnym, a potem gdy zegar wskazywał, że to pora gdy sen jest najgłębszy, oni rozmawiali. Rozmawiali luźno, swobodnie, a konkluzja była taka:
- Co innego miałem na myśli, ale nie szkodzi, lubię takie pomyłki.
Jej mina mówiła wszystko, więc pochopnie dodał:
- Żartowałem.