Być Polakiem część 5

Było takie miejsce na terenie jednostki wojskowej ogrodzone solidnym murem i strzeżone przez wojskowych dniem i nocą. To było prawdopodobnie miejsce ich pochówku…Relacje wszystkich świadków, jakie udało się zgromadzić właśnie prowadziły do tego miejsca…
Przed nastaniem tzw odwilży władze komunistyczne na tym miejscu wybudowały potężne betonowe składy amunicji, były to obiekty ważne strategicznie dla Układu Warszawskiego, tym samym przekreślono szanse na jakiekolwiek badanie tego terenu pod względem ekshumacji zwłok…
Pobyt dziadka w więzieniu trwał osiemnaście miesięcy (taki był wyrok za odmowę współpracy). Nie ugiął się propozycjom warunkowego zwolnienia, wyrok odbył w całości.
Babcia w tym czasie pracowała jako kucharka w nowo otwartym szpitalu, więc utrzymanie rodziny było na jej głowie…Było skromnie a nawet niekiedy biednie, ale przeżyli jakoś do powrotu dziadka…Za pomocą dobrych ludzi i kilku księży katolickich utworzono komitet pomocy rodzinom represjonowanym przez władze komunistyczne…Dzielono się każdą kromką chleba, każdym kawałkiem koca, ubrania, węgla…
Po opuszczeniu więzienia dziadek wstąpił do tej organizacji i sam zaangażował się w niesienie pomocy sierotom, wdowom i rodzinom represjonowanym. Poszukiwał jednocześnie pracy. Z tym były jednak wielkie problemy, gdyż za każdą w miarę przyzwoitą pracę żądali zapisania się do partii…Z oczywistych względów nie wchodziło to w grę. Podjął, więc najgorszą z prac zaciągając się do ekip brukarzy, (mimo iż posiadał wyższe przedwojenne wykształcenie).
Ekipa, do której go przydzielono zajmowała się wyjmowaniem kamieni brukowych z rynku…Z tychże kamieni Niemcy ułożyli wcześniej swastyką i wielką wronę widoczną z lotu ptaka…Trzeba było to zlikwidować…Ludzie nienawidzili tego znaku i to chyba była jedyna wspólna cecha wszystkich ówczesnych Polaków…Tych, którzy służyli komunistom i tych, którzy służyli ojczyźnie…