Dziewczynka

Pewnego dnia, spotkałam dziewczynkę. Dziewczynkę ze świata marzeń, na której twarzy zawsze widniał uśmiech, która codziennie dotykała gwiazd swoimi rękami, która biegła po tęczy do szczęścia, która nie przestawała wpatrywać się w chmury, w których widziała piękno. Dziewczynkę, której oczy nigdy nie gasły i dla której wszystko było możliwe.

Połowa każdego człowieka jest ciemna, a druga połowa jasna. Wszyscy mamy dwie połówki i to od nas zależy, którą z nich ujawniamy. Dlatego świat ma różne kolory. Przez ludzi, którzy go budują.

Widziałam tę dziewczynkę codziennie i dostrzegałam jedynie jej jasną stronę. Nie widziałam, że uśmiech był tylko grymasem na jej twarzy, że świat, z którego pochodziła był pełen fałszu, że nocą pragnęła zgasić każdą z tysiąca gwiazd. Nie zobaczyłam, że patrzyła na chmury i chciała, żeby spadł deszcz, że jej oczy iskrzyły nienawiścią. A w końcu, nie zauważyłam, że ta dziewczynka zbudowana była ze skruszonych kawałków czarnej porcelany.

Jesteśmy ludźmi. Tworzymy świat i widzimy go takim, jakim chcemy go zobaczyć. Wypieramy prawdę, omijamy fałszerstwo, wybieramy życie w kłamstwie, wybieramy tylko jasną stronę.

Stanęłam z boku. Popatrzyłam na tę dziewczynkę i moje oczy zobaczyły, że tak naprawdę nigdy jej na mnie nie zależało. Moje serce poczuło, ile ran mi zadała. Moja dusza dowiedziała się, ile jej części mi zabrała.

Zobaczyłam jej dwie połowy i znowu jej wybaczyłam. Jestem zbyt słaba, by zostać bez niej sama. Bez dziewczynki, która na zawsze zmieniła moje życie.