Ona

- Cześć- powiedziała.- Dlaczego nie przyszedłeś na spotkanie?
- Miałaś kiedy wrażenie, że wszystko czego pragniesz jest niemożliwe?- zapytał w odpowiedzi.
- Wydaje mi się, że tak. Z woli ścisłości na spotkanie mogłeś przyjść- uśmiechnęła się.
- Dzisiaj mija rok- rzekł smutno.
- Rok, niby od czego?- nie potrafiła ukryć zaskoczenia.
- Od końca mojego świata- uciął.
- Żyjesz przecież.
- Nie rozumiesz, nigdy nie rozumiałaś.
- Jestem tylko człowiekiem- próbowała się tłumaczyć.
- Tylko... tylko, wiedziałaś ile dla niej znaczyłaś?
- Znowu o niej myślisz?- zapytała próbując zrozumieć.
- Dziwisz się?
- Nie myśl tyle. Żyj tym, co jest teraz- poradziła.
- Nie jestem tobą, nie potrafię w ciągu dwóch nocy ani roku zapomnieć o najważniejszej rzeczy w moim życiu. Nie potrafię, rozumiesz? Byłaś tak dla niej ważna, a ty sama wyszłaś kilka lat za późno. Gdyby wcześniej to odkryła, może wszystko inaczej by się potoczyło.
- O czym ty mówisz?
- O niej.
- Ech, odwiedzimy doktora?- powiedziała zrezygnowana.
- Zdrowy jestem.
- Może jednak? Tak profilaktycznie.
- Idź już- nakazał.
- Jesteś pewny?- zapytała.
- Idź!
Odeszła. Zostawiając za sobą jedynie woń różanych perfum. On powrócił do swojej wcześniejszej pozycji. Wbijając wzrok w wodne lustro, zajął swe myśli liczeniem pływających listków. Nic się nie stało. Niczego nie było. Po niej przyszło zwątpienie, pozostawiając za sobą słodki zapach wspomnień- nic poza tym.