mikroopowiadanie siódme

Bez tej kaliny na przeciwko północnego balkonu, to cały rok nie byłby sobą, ogród byłby smutniejszy o tysiące westchnień zachwytu, życie nie miało by swojej podstawowej barwy do tworzenia symfonii miłości, a kosy nie miałyby głównej sceny, z której posyłają swoje belkanta swoim wybrankom, w których zapamiętują się tak, że milkną dopiero u schyłku czerwca lub miażdżą je brawa wyrażone szczękami kotów.