Nie wiedziała dokładnie gdzie się znajduje, tunel rozwidlał się co chwilę na kolejne. Szła przed siebie wsłuchując się w melodię, która dobiegała gdzieś z oddali. Czuła jednak, że się zbliża, gdyż dźwięk był coraz bardziej wyraźny. Zobaczyła drzwi, a spod nich dobiegające, delikatne światło. Bała się, ale pchnęła je wchodząc do środka. Ciekawość nie dawała jej spokoju, a łomoczące serce nie pozwalało myśleć. Ku jej oczom ukazała się garncarska pracownia.
W środku panował półmrok, ale dostrzegła [...]

Na cmentarzu był chłopiec. Taki zwyczajny chłopiec. A może nie zwyczajny? Po prostu tam był. Zwrócił moją uwagę. To było wiele lat temu. Był sierpień. Rozbuchana na dobre przyroda. Upał niemiłosierny i ten chłopiec. Czemu zwrócił moją uwagę? Bo był ubrany niechlujnie, ponadto chodził o kuli. I jeszcze jedno - trzymał w ręce reklamówkę ze śliwkami mirabelkami. Szedł przez aleje cmentarne. Nie wiem, co on w tym miejscu robił. Może się schował? Usiadł na ławce przy jakimś grobie i nagle splunął. Myślałam, że [...]

Długo przed wojną (oj, bardzo długo) był on rolnikiem (zwykłym rolnikiem). Orał pole i sadził ziemniaki. Pracował ciężko i z pasją (tak, to była jego pasja). Rośliny, które uprawiał, milcząc coś do niego mówiły, ale on nie wiedział co, bo nie mógł tego usłyszeć. Ale był dźwięk, jakiś przeraźliwy krzyk wydobywał się z zaoranej ziemi. Wymownie milczący krzyk. Ale ów człowiek nie słyszał tego wołania. Zbyt był zajęty swoją pracą i jej efektami, nie sięgał dalej, głębiej. Z ziemi wykopany ziemniak [...]

"A Ruben rzekł do ojca swego, mówiąc: Możesz zabić obydwóch synów moich, jeśli nie przyprowadzę go do ciebie. Powierz mi go, a ja przyprowadzę go do ciebie" Czyli a Ruben pierworodny syn Jakuba rzekł: słowa, dźwięki, wibracje - nośniki mowy słów do Jakuba, ojca swego, mówiąc: Możesz zabić obydwóch synów moich, dwóch synów Rubena, za jednego brata swojego, najmłodszego syna Jakuba, którego urodziła Jakubowi Rachela, kochana żona Jakuba (Rdz 29,30; 35,16-19) Jeśli nie przyprowadzę go do ciebie, jeśli Ruben [...]

Straż miejska odwiedza pustostany w poszukiwaniu ludzi bezdomnych. Bo zima nie jest czuła. Nad nikim się nie rozczula i nie słucha nikogo. Znaleźli panowie ze straży mężczyznę w jakiejś norze, był okryty kocem termicznym. Spał. Zabrali go do noclegowni. Przeżyje. Ale ilu jest takich, co nie przeżyją? Mężczyzna ten miał koc termiczny. Jedna z desek ratunku. Deską ratunku jest też telefon. Po prostu widząc bezdomnego na mrozie, należy zadzwonić po straż miejską. Jeden mały telefon, a jak pomóc potrafi. Wszystko winniśmy dziękować człowiekowi, który się nazywa: Martin Cooper. On to bowiem wynalazł telefony komórkowe, które łączą ludzi, dosłownie i w przenośni. Alarmują, gdy coś się dzieje, jednoczą ludzi. Warto więc czasem "wyjść" z internetu w komórce i rozejrzeć się dalej. Zadzwonić, gdy widzimy osobę, która potrzebuje pomocy. Trzeba użyć tych małych "mózgów elektronowych". W tej sytuacji jednak nie należy mózgiem operować, tylko serce włączyć...

Powrócą takie chwile, kiedy miłość kojarzyła się z niebem, kiedy samotność była grzesznym smutkiem, a życie nosiło imię wieczności. Nigdy nie zapomnę, jak Twoje łzy znaczyły drogę do krynicy nienawiści, gdzie czas nie dotyczył strachu, a śmierć była oazą.

Pamiętasz, jak leżeliśmy na brzegu jeziora, wtuleni w nasze serca? Senne myśli dryfowały w nieznane, zanurzaliśmy się w cichości, która należała do snu. Słońce było zbyt niewinne, by odwzajemnić naszą miłość. Pamiętam, jak moja dłoń zabłądziła [...]

Nadchodzi noc. Czarna niczym zimna kawa, niczym puste lustro, niczym Twoje serce. Wtulam smutki w kamień Twojej pustej, chłodnej poduszki. Jesteś tak boleśnie odległy, że nie czuję Twoich aksamitnych myśli, które mógłbyś mi zadedykować, lecz opatrzność pragnęła inaczej.

Leżę, zawstydzona własną bezsennością, szukam na suficie resztek wczorajszego pożegnania. Dokąd tym razem zaprowadziła Cię miłość? Gdzie szukasz człowieka, który byłby obietnicą wieczności? Twój dotyk jest tak odległy mojej skórze! Twoje [...]

"ale przyprowadźcie do mnie najmłodszego brata waszego, abym poznał, że nie jesteście szpiegami, lecz ludźmi uczciwymi. Wtedy oddam wam brata waszego i będziecie mogli swobodnie podróżować po kraju" Czyli ale gdy powtórnie przyjdzie Jezus Zbawiciel wzór człowieka dla człowieka, to pozna ich myśli, słowa i uczynki, że nie byli szpiegami bracia Józefa, nie byli ludźmi uczciwymi, bo nienawidzili brata swojego i sprzedali go Ismaelitom, potomkom z dwóch rodów, Sema i Chama (Rdz 25,12) A ci przywiedli Józefa, syna Jakuba z [...]

Ucałuj serdecznie moje porzucone łzy, tak boleśnie pozbawione pustki, wolne od obłąkanej samotności. Dotknij nieroztropnie delikatnej skóry snów, ucałuj z oddaniem pękniętą duszę, ukrytą w ciele. Pozwól mi zanurzyć się w Twoich dłoniach, poczuć na skórze mroczny dech wieczoru, doświadczyć lęku, na jakim mi tak bardzo zależy... Kiedy świt zmartwychwstanie w naszej bliskości, a dusze ubiorą się w za ciasne ciała - oczarują nas niepotrzebne westchnienia, hausty powietrza, ostatnio bardzo cennego.

Dziękuję, że [...]

Pozostanie po nas tylko kilka serdecznych łez, kilka zakurzonych horyzontów, kilka utraconych myśli. Pozostanie po nas modlitwa bez słów, fałszywa obietnica, że świat jest jeszcze wart nadziei. Tak, opuszczą nas smutne słowa, słowa w języku tak bardzo nam obcym. Pozwolisz dotknąć czule snów, w których umieram i wcale się tego nie boję? Kiedy jest mi smutno, kiedy płaczę, wspominam Twoje wczorajsze spojrzenie, szkarłatne lustro, w którym odbija się boleśnie miłość...

Lecz... Czy ta miłość na pewno ma ten sam [...]

Trzymasz w ramionach ogromny bukiet mrocznych samotności. Lecz ja nie chcę tych kwiatów, nie chcę Twoich powitań - pozwól mi ucałować miłośnie Twoje nadgarstki, ich kojąco cienką, popielatą skórę. Pozwól zmieszać łzy z łkaniem księżyca, nadgryzionego przez zdziczałą noc, przerażonego swoim odbiciem w bolesnej ciszy, w nawoływaniu...

Odkładasz na bok naręcze, Twoje łzy roztrzaskują się o sumienie. Pragnę obdarzyć Cię wszystkim, co miałam, lecz pochopnie utraciłam; chcę podarować miłość, jakiej nikt nie [...]

Stał na chodniku gołąb biały, jak śnieg bieluśki. Patrzy się na mnie z dołu tymi ślepkami. Pytam go się - gołębiu, co ci jest? On odpowiada, że życie dało mu w kość. Dało mu bowiem psychikę, która różni się od innych gołębi. Ja się pytam: Jak to? On mówi, że wszystkim gołębiom idzie lżej. Inni mu zazdroszczą, że ma śnieżnobiałe piórka i jest piękny, ale mówi, że nie wiedzą, co się kryje za tymi piórkami, a kryje się ból i prawdziwe cierpienie. Gołąb mówi, że jak może w tak małej główce, jak [...]

Czy pamiętasz te łzy, które żłobiły serca, gdy powoli, nieśpiesznie wracaliśmy z tej nieszczęśliwej wędrówki? Czy pamiętasz smutek drążący duszę, gdy śpiewaliśmy do snu wyczerpanym marzeniom? Ballada, scalająca nasze nieba, płynęła poprzez zapomniane miasta, poprzez zakątki, gdzie można było nas kiedyś spotkać. I nie było konstelacji, ani jednej martwej gwiazdy, by była naszą przewodniczką w drodze do tej lepszej bajki, by wiodła nas tam, skąd uciekł ostatni zaginiony człowiek, skąd wydostał się [...]

Ucisz moje bezsenne noce, kiedy nie czuję zapachu namiętności. Zaopiekuj się niespodziewanym porankiem, kiedy zmarznięte łzy żłobią podzielone serca. Kiedy wyruszymy za margines jutra, kiedy napotkamy purpurowe chmury, jak te z innej bajki, kiedy nasza nadwrażliwość spłoszy niegrzeczne otarcia naskórków - obudzi się w nas przyszłość, obudzi się czas, za którym warto iść. Smutno, smutno jest dziś moim nagim myślom, złaknionym otwartego okna, lecz pogrążonym w dobrowolnej namiętności.

Miły mój, nie odbieraj snów [...]

Kim jesteś ? ..... zapytał wiatr .
Czegoś szukasz ? .... wyszeptała noc .
Potrzebujesz czegoś ? .... zaszumialo morze .
Księżyc jak to on zazwyczaj milczący , oswietlił tylko postać jego na piasku kleczącą. .......Długo trwało nim odpowiedział.
.......Miałem sen , który po przebudzeniu tęsknotę zostawił
Słyszałem w nim serce o rytmie jak moje bijące .
Były tam psotne oczy błyszczące i uśmiech radością serce napełniające . Pamiętam włosy pachnące .
I głos jej droczący , uśmiech mój przywracający.
[...]