Opowiadania

— Słuchaj, wpadnij jutro to pokażę ci co udało się uruchomić!

— Cóż to za ciekawostka?

— Mało co używany sprzęt o nazwie magnetofon szpulowy, trochę podczyściłem i rozumiesz „chodzi”!

— To o której najlepiej?

— Między szesnastą a siedemnastą, będzie gotowy do puszczania muzyki.

— No nie mogę się doczekać!

Tego dnia padał deszcz. Przestał padać dopiero późnym popołudniem. Mocno zaświeciło słońce, którego promienie solidnie wpadały do pokoju gdzie na brązowym drewnianym stoliku stał z [...]

Któż mógłby wiedzieć, co się takiego dzieje… Jak zwykle wszystkie dzieci bawiły się w najlepsze. Po całym dniu zabawy, kiedy to szykowaliśmy się do mycia, pacierza i spania, w Polsce został ogłoszony alarm. W Czarnobylu, w obwodzie kijowskim na Ukrainie, doszło do największej katastrofy w dziejach elektrowni jądrowych. Miało to miejsce 26 kwietnia 1986 roku. Doszło do przegrzania i częściowego stopienia rdzenia reaktora i chemicznego wybuchu wodoru powstałego w wyniku nieprawidłowo przeprowadzonego testu bezpieczeństwa [...]

Takie były czasy…

Dorośli rządzili i choć nie zawsze mieli rację, to ciężko było im się do tego przyznać. Zawsze trzeba było być górą. Bo jakże przyznać się do błędu? Ustąpić dziecku? Oj, nie! Jak mnie odbiorą rówieśnicy (dorośli w rzeczy samej), co powiedzą? Pewnie, że źle wychowuję, za dużo pozwalam i inne rzeczy, które w głowie się rodzą, i to nie wiadomo skąd. Nasz szacunek do dorosłych nie zawsze był naturalny. Przeważnie wymuszony. Aby kary nie było lub aby nagroda była.

Nasze podwórko w [...]

Tajemnice kota Harego
Hary
Wejście do domku Harego było właściwie niewidoczne z żadnego miejsca ogrodu. Z każdej strony otoczony murem zieleni. Gąszcz jodłowego igliwia, liści lipy, fioletowych bzów, głogów i niezliczona ilość kolorowych kwiatów. W tej zielonej, pachnącej oazie domek Harego wyglądał niczym twierdza nie do zdobycia . Zresztą sam kot Hary był kotem niby zwykłym, dachowcem, ale nie do konca. Rudy, mały, zielone oczy- nic nadzwyczajnego. W upalne dni uwielbiał baraszkować na trawie z wiewiórką Olą i [...]

6 rano. Cisza wypełnia długi zielony korytarz szpitala św. Zofii. Pierwsze promienie słońca przeciskają się przez żaluzje w odległym jego krańcu. Czasem przemknie cicho jakaś zaspana pielęgniarka z sińcami wokół oczu i dziwnym grymasem na twarzy, który wyraża coś pomiędzy niechęcią a zmęczeniem. Nie zauważa ich. Nie pyta:
„Może w czymś pomóc?”
Cisza trwa nadal, coraz częściej przerywana przez budzących się pacjentów oddziału onkologicznego. Pojawiają się pierwsi „spacerowicze”- kobiety w kolorowych [...]

Obejrzałam ten film ze łzami w oczach. A jeszcze, gdy dowiedziałam się, że jest na faktach... Tak, 8. marca mam zamiar obejrzeć jego powtórkę, aby znów zapłakać nad losem Briana... Urodził się on 9. marca. Urodził się w mojej myśli, w moim sercu. To powtórkę filmu dadzą dzień przed jego urodzinami. Szukam na amerykańskiej mapie miasteczka Amarillo. Pięknie brzmiąca nazwa miejscowości gdzieś w stanie Teksas. Teraz, gdy to piszę, słucham muzyki z tego filmu. Mam ciarki. Miałam je podczas oglądania filmu. Brian był [...]

Czym była dla niego miłość? Czymś, co stanowiło ukojenie dla smutnego serca. Osiągnięta harmonia, która pozwalała iść do przodu. Uwielbiał ją. Wszystkie słowa, ważne i będące rodzajem rzetelności, skupiały się wokół niej. Zmysły także nie protestowały. Była uosobieniem fajnej rzeczywistości, gdzie łączą siły, aby życie stało się znośne. Takim promieniem słońca na chłodne dni. Blaskiem tak silnym, że najpiękniejsza z gwiazd nie jest w stanie takiego z siebie wydobyć. Ale nie ideałem. Bo ktoś idealny nie widzi zagrożeń. I tym samym, nie dostrzega bólu innych. On też miał sporo rys na swoim charakterze. Nie szukał wrażeń, lecz stabilności. I dlatego chciał bardzo do niej. Wtedy te skazy nie byłyby tak widoczne, bo stanowiliby jedność. Najmocniejszy pomnik nie bojący się upływającego czasu. Tak będzie. Właśnie tak.

"I rzekł Pan Bóg: Oto człowiek stał się taki jak my: zna dobro i zło" Czyli i rzekł Wszechmogący Bóg: słowo, dźwięk, wibracja - nośnik informacji, że człowiek stał się świadomy, jak doskonałe stworzenia Wszechmogącego Boga. Zna dobro, czyli owoc z nasieniem dla was (Rdz.1,29) i zło, czyli owoc banana bez nasienia, nie dla was dla zwierząt (Rdz.1,30)" Byleby tylko nie wyciągnął teraz ręki swej" Czyli teraz będzie chciał wyciągnąć rękę swoją, jak zerwał owoc banana bez nasienia, nie dla was dla zwierząt [...]

Dostaliśmy zaproszenie do Bułgarii, do Warny od Jelenki i Władysława. To młodzi trzydziestoparoletni artyści bułgarscy, prowadzący w tym mieście wielką galerię sztuki. Postanowiliśmy uczcić to zaproszenie i pojechać do nich w jakiś szczególnie heppeningowy sposób. Myślałem o czerwonej białoruśce sąsiada, a Ty o sześćdziesiątce Twojego Brata. Kiedyś jeździłem z panem Gitesem na ciągniku i jego też bym upamiętnił, luzackiego traktorzystę RSP, w której stawiałem kroki mające mnie przysposobić do funkcji [...]

Odwróciła się znowu do okna po tym jak zrobiła trzy głębokie łyki herbaty. Nie wierzyła dyrektorowi. Człowiek tak bystry i inteligentny wiedział, że uczciwość w skali całego wydziału jest niemożliwą. Domyślała się, że dosięgły go macki zależności politycznych, klasowych, kastowych, czy towarzyskich. Kilka niezrozumiałych decyzji już wydał, ale dla niej one były bardzo oczywiste. Widziała jego kuriozalne działania, które wiedziała, że przyniosą kolejne zawirowania. Trochę zmieszało ją to i zasmuciło, ale [...]

Wybór Zary
Blask świateł pałacyku Von Tis przedzierał się przez gąszcz liści i mącił jego smugi z mleczną mgłą, spowijającą rozległy park Von Tis. Ciepłe, wilgotne powietrze i ostatnie krople deszczu złociły się w blasku świateł pałacyku i wraz z radosnym świstem cykad tworzyły swoistą magię wieczoru 25 sierpnia 2018r. Nieliczni goście prowadzili ciche rozmowy na rozległym tarasie konsulatu. Z wewnątrz docierały dżwięki muzyki i gwar rozmów gości konsula. Ten wieczór miał dla Zary wielkie znaczenie gdyż [...]

Spódnica była szara. Nie pamiętam, z jakiego materiału. Chyba z grubej tkaniny. Miała zapięcie na guzik. Stałam w tej spódnicy pod szkolnym kioskiem. Była przerwa. Miałam osiem lat. I nie wiem, co się stało... Po prostu puścił guzik spódnicy. Ta poleciała w dół, obnażając me nogi w pomarszczonych rajtuzach. W czasie przerwy stało się głównie pod oknami. No i gdy spódnica zsunęła się w dół, usłyszałam śmiech starszaków, którzy stali pod oknem. Byli oni w starszej klasie, która dla mnie była abstrakcyjna. No [...]

Nigdy nie dostrzegałem zagrożeń i konsekwencji wynikających z eksploatowania i niszczenia matki natury. Świat widziałem oczami egoistycznej osoby, która brała więcej niż dawała przyrodzie. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, zmieniłem swoje podejście do istotnych życiowych wyborów. Na moje decyzje wpłynęła panująca epidemia. Uświadomiłem sobie to, że istnieje w innej rzeczywistości niż ta, która była kilka tygodni temu. Świat zatrzymał się a ja z nim. Praca, dom, zakupy, kontakty międzyludzkie były dla mnie [...]

Był ciepły, wiosenny dzień. Dwie rude wiewióreczki skakały po drzewach i obserwowały las. Nagle usłyszały jakieś głosy. Leśną drogą wędrowały dzieci ze swoją nauczycielką.
- O, chyba musimy uważać. Nie wiadomo, jak dzieciaki będą zachowywały się w lesie. Ukryjmy się wśród gałęzi i popatrzmy. W razie potrzeby będziemy wiedziały co robić. - powiedziała Rudawka.
Dzieci zatrzymały się na polance. Pani rzekła do nich:
- Mam nadzieję, że nie wystraszycie w lesie zwierząt i ptaków. Pamiętajcie, że jesteście [...]

Miała ufne serce. Gotowa była w każdej chwili, aby podzielić się swoim ciepłem. Takie miała zasady. Może zbyt naiwnie pojmowała niektóre wartości i zachowania ludzi. Ale czy to była jej wina? Przecież od początku wiedziała, że ten świat nigdy nie pozwoli na łatwą drogę do odnalezienia szczęścia. Chodziło tylko o to, aby te wszelkie przeszkody, złe momenty, czy też innego rodzaju niezbyt pomyślne okoliczności, zostały zwalczone poprzez czyjąś obecność. Dla jednych to przyjaźń czysta jak zła i niepodlegająca żadnym tarciom. Miłość natomiast finalizowała wszystko. Od wzruszenia do namiętności. I tego potrzebowała. Bliźniaczej gwiazdy, która dodawała otuchy. Równie wzajemnej w pojmowaniu uczuć duszy, niby niepozornej, acz będącej solidnym wsparciem. Mogła się szybko rozczarować, bo nie ma ideałów. I przy każdej okazji, łatwo o potknięcie. Mimo to, nie wycofała się. Bo nagroda mogła być wspaniała. Kiedyś ta szczególna więź sprawić może nieskończoną radość. Pogubione słowa znajdą swój sens i połączą się, mieszkając w ich wnętrzu.