Po drodze do Suwałk są Wigry. A w Wigrach kolejna budowla sakralna i słynne jezioro, w piosenkach opiewane, choćby przez Marię Koterbską. Wigry, to jednak primo, secundo i tercjo komary. Ciekawe jak turyści radzą sobie z nimi, kiedy decydują się zostać tu 2 tygodnie? Bo miejscowi mnie nie obchodzą. Skoro tu żyją, to pewnie kochają i tyle.

W ubikacji za ochroniarza robi i na kasie fiskalnej pracuje świerszcz. Między kolejnymi grupami turystów gra na skrzypcach. Wychodzimy na wierzę klasztoru. Panoramy średnie, monotonne. Trzeba tutaj przyjechać w październiku, wtedy muszą być cudowne. Na szczęście między wieżami kościoła powoli zachodzi słońce i to sprawia, że warto tutaj było przyjechać po coś więcej niż zaliczenie punktu programu wycieczki.

Tak się zastanawiam, co poza rajem dla wędkarzy i żeglarzy przyciąga tutaj ludzi? Pewnie przyroda i szlaki piesze i rowerowe. Komary jednak zastraszająco zniechęcają.

Były sobie dwa domy. Jeden dom był piękny, okazały, majestatyczny, podziwiany. Ludzie nie mogli oderwać od niego wzroku. Zachwycali się nim godzinami. Robił wrażenie na każdym kto przechodził obok niego. Drugi dom był paskudnym, ohydnym, brzydkim, zapyziałym, zapomnianym domem. Każdy unikał choćby spoglądania w jego kierunku, żeby brud domu za bardzo nie przeniknął w wypolerowane człowiecze wizerunki. Domy stały tak obok siebie latami. I nikt nie wiedział kto w nich mieszka. Ludzie nie byli ciekawi co jest w środku [...]

"I poczęła Bilha, i urodziła Jakubowi syna" Czyli i rozpoczął się proces rozradzania się i ukończony został proces rozradzania się, i urodziła Bilha, niewolnica i służąca Racheli syna - potomka z Bilhy, niewolnicy i służącej Racheli "A Rachela rzekła: Oddał mi Bóg sprawiedliwość i wysłuchał głosu mego, i dał mi syna; dlatego nazwała go Dan" Czyli a Rachela rzekła: słowo, dźwięk, wibracja - nośnik mowy słów: Oddal Racheli Bóg sprawiedliwość, bo była kochana i miała dar bycia kochaną, a wysłuchał głosu [...]

Umieramy w każdej chwili, na różne sposoby, a w tej samej chwili odrodzić się nowymi,w jeszcze większym pięknie. Zwłaszcza kiedy zaczyna żyć nasze serce w nas i dla nas, to zaczynamy umierać w tak wielu ludzkich sercach. Nic to. Poległym chwilom cześć i wdzięczność, ale liczą się te teraz i te które urodzą się z teraz.Tegoroczna jesień uczy przemijać długo, mądrze i pięknie. Uczy wykorzystywać to co przynosi życie i zamieniać w radosne życie. Kiedy więc patrzę w okno i widzę ten blask promieni słonecznych, to [...]

Wzniosła toast za samotność. Bo lepszej okazji nie było. I włączyła ulubioną piosenkę. Muzyka kochała ją ze wzajemnością. Każde słowo obejmowało jej duszę. Każde kocham cię, zostań lub wybacz było takie wyolbrzymione. Nie zwracała na to uwagi. Bawiła się.

"Rachela zaś, widząc, że nie urodziła Jakubowi dzieci, zazdrościła swej siostrze i rzekła do Jakuba: Spraw, abym miała dzieci, bo jeśli nie, to wypadnie mi umrzeć" Czyli Rachela natomiast widząc, że nie urodziła Jakubowi dzieci, bo była kochana i miała dar bycia kochaną, zazdrościła swej siostrze Lei, która była niekochana i nie miała daru bycia kochaną. Dlatego urodziła Jakubowi dzieci - potomków danych od Boga Wszechmogącego (Rdz.29,31-35), by Lea była kochana i Jakub przywiązał się do Lei, i rzekła Rachela do [...]

Słuchaj, mnie twoje problemy nie interesują, wiesz. Bo ja jestem zbyt ważny, rozumiesz. Za wysoko jestem, chmury okalają moją brodę, co nie. Wystawiam do ciebie tyłek, tyle dla mnie znaczysz. Zobacz, zobacz, patrzę teraz w komórkę, mam cię w tyle. O, patrz, widzisz te badyle?
Bardziej mnie interesują. Wiesz co, pooglądam jak jakąś multiplę złomują, to jest ciekawsze niż ty, niż twoja twarz, niż twoje słowa. O boże, o jezu, jak ty mnie nudzisz. O boże, o jezu, ja tu umieram, schodzę na zawał ze schodów. No i taka jest prawda, nie słucham cię, bo i po co. Jesteś Nic. Jesteś puste okno. Jesteś zamknięte muzeum rzeczy nieistotnych. Ja mam tu ważne sprawy, śpieszę się wiesz. Idę przed siebie, nawet cię nie widzę. Patrz, patrz jak cię nie widzę, jak mój nos zadziera się, jak rysuję nim sufit. A ty co, dalej na podłodze poniżej poziomu moich pięt. Ty nieistotne nico. Ty nieistotna istoto. I wiesz co? Ja tonę. Pomóż mi. Pomóż. Pomóż mi. Proszę. Pomóż.

"I poczęła Lea, i urodziła syna, i nazwała go Ruben, bo rzekła: Wejrzał Pan na niedolę moją, bo teraz mąż mój będzie mnie kochał" Czyli i rozpoczął się proces rozradzania się, i ukończony został proces rozradzania się, urodzeniem syna - mężczyzny, potomka danego od Boga Wszechmogącego (Rdz.29,31) i nazwała go Ruben, bo rzekła: słowo, dźwięk, wibracja - nośnik mowy słów Lei: Wejrzał Wszechmogący na niedolę moją, bo teraz mąż mój będzie mnie kochał. Dlatego nazwała go Ruben, bo troskliwie wejrzał Bóg [...]

Wczoraj spotkałem kobietę. Spytała dokąd idziemy, tacy piękni, tacy zakochani, tacy szczęśliwi, tacy uśmiechnięci, tak emanujący Bożym Błogosławieństwem, tacy nieosiągalni, w tym naszym trzymaniu się za dłonie, tacy wręcz niepojęci. Odpowiedziałem, że z Matyski. A z Matyski... . I zamyślała się. Potem powiedziała. Żeby mój tak chciał... . Pożyczyliśmy sobie dobra i zdrowia, i rozeszliśmy się. My poszliśmy po dobry wieczór, ona modlić się.

Cudze chwalicie, a do swojego się lenicie. Na zdjęciach przeuroczy [...]

Białystok. 11 września 2021 roku. Pałac Branickich. Jego wnetrza muzealne, odnoszące się do epoki stalinizmu i momentami urzekające otoczenie. 10 lat po tragedii w Nowym Jorku. Spacerujemy, odpoczywamy, mimo zakazów, obostrzeń, potęgowanego propagandą wszystkich mediów strachu. Tutaj w 99 procentach są jednomyślni, ale mamy swoje rozumy, podpowiadające, że coś tutaj jest nie w porządku. Każące żądać od lekarzy - leczcie nas. Nie eksperymentujcie, a leczcie. Nie zamykajcie w domach. Nie niszczycie nam zdrowia psychicznego. [...]

Jest coś zniewalającego w bielskich blokach, które są tłem dla piękna bielskiej przyrody. Razem tworzą krajobrazy za którymi bardzo tęsknię. Wszystko to jest jak ogromne murale albo malowidła w stylu panoram. Te betonowe brzegi Białej, a obok zaraz wierzby płaczące lub na betonie złocone i krwią spływające po murach bluszcze. W cichym nurcie, bezszelestnie płynącym, całkiem swobodne, całkiem piękne, ale w całkowitym milczeniu wiosłujące błonami bosych stóp kaczki.

Nurt jest światłem i cieniem. Paradoks [...]

I tak znalazłem się na żywieckim rynku. Cichym i spokojnym w czas październikowego słońca. Nepomucen też spokojny, nie musi intensywnie czuwać za ten niesforny i porywczy lud. Lud, który sobie upodobał on, który tu przemówił do niego. Wsłuchał się w ten lud. Czy coś zostało w kimś z tamtej cudownej chwili? Jest pięcioro sprawiedliwych i dobrych. Czasem słyszymy ich i czasem czynimy sobie wzajem czynną miłość.

Czasem, jak czasem to miasteczko jest pięknym i urokliwymi. Czasem te freski piękne, pełne artyzmu. Czasem [...]

"Spędź ten tydzień weselny, a dam ci tamtą w zamian za służbę, którą odbędziesz u mnie jeszcze przez drugie siedem lat" Czyli spędzić ma Jakub ten tydzień weselny, jak sześć dni stworzenia uniwersum przez Boga Wszechmogącego i siódmego dnia, sprawiedliwego, miłosiernego i litościwego, odpoczynku szabatowego - sobota dla zdrowia naszego (Rdz 2,2-3), a Laban da Jakubowi Rachelę w zamian za pracę, którą odbędzie u Labana, niesprawiedliwie, bez miłosierdzia i litości, jeszcze przez drugie siedem lat "Jakub postąpił tak [...]

Od pewnego czasu z moim Aniołem Stróżem chodziliśmy na spacery po Kotlinie Żywieckiej i cieszyliśmy się październikową złotą jesienią, choć przecież była też bardzo jesienią ognistą, wręcz nawet gęstą, jak gęstą jest krew, tak gęstą była od bordowej czerwieni. Pewnego wtorkowego popołudnia zobaczyliśmy go nad Białym Potokiem. Przeglądał się w prawie stojącej grynszpanowej wodzie, ale krystalicznie przeźroczystej. Stał długo. Pochłaniały go jakieś ważkie, ale smutne myśli. Podeszliśmy do niego. [...]

Idziemy na południe. Zachwycamy się niewielkimi wzgórzami od wschodu, które teraz są tryumfem złotej polskiej jesieni. Z południa ciągną do rynku i nad Wisłę turyści z dziesiątek kwater, pensjonatów i hoteli. Chłoniemy to miasteczko. Pierwsze wąwozy. Plantacje porzeczek. Pryzmy zebranych już z polowych zboczy dyni.

Idziemy. Ciekawi, co będzie za następnym zakrętem? Jaka atrakcja przyrodnicza? Jacy ludzie? Kazimierz! Tak, ten Kazimierz z legendarnego filmu opowieści Kuncewiczów, magicznym filmie o magii miasta dwóch księżyców. Chyba tu właśnie czujemy się dobrze. Daleko od zgiełku. Śród kolorowych drzew, głów dyń, pośród kolorów berberysów, tu gdzie nie dekoncentruje jaskrawość i wszechobecność Warszawki i jazgotliwość zbyt prosta północno-zachodniej prowincjonalności naszej cudnej jednak Ojczyzny.