Siedziała w kawiarni. Bawiąc się widelcem spoglądała na mijających ją ludzi. Jedni dokądś się śpieszyli, tak jakby chcieli dogonić czas, który jak zawsze o tej porze dnia upływa tak samo. Inni zaś mijali wszystko i wszystkich nie dostrzegając nic. Trochę było jej ich żal. Stąpali po ziemi, ale myślami błądzili wokół szkoły, pracy, problemów w domu.
Jakaś grupa młodych osób przejechała z piskiem opon obok niej, zatrzymali się 4 metry dalej, stawiając samochód ni to na ulicy, ni to na chodniku. Z auta wysiadł [...]

Wyszła na spacer. Szła alejami. Wokół zieleń zakrywała szarość pochmurnego dnia. Mijały ją pary zakochanych. Jedni, drudzy, trzeci... A ona samotnie podążała dalej. Patrzyła ze smutkiem na nowożeńców z wózkiem. Z oddali słychać było śmiech zakochanych. Jacyś nieśmiali skrywali się za drzewami czule spoglądając sobie w oczy. Przystanęła. Zamknęła powieki, by nie wybuchnąć płaczem. Starała uspokoić swe dudniące serce. Nagle, jakby wszystko ucichło. Była ona i on. Dotykał jej policzka dłonią. Szeptem mówił: "IDŹ DALEJ". Otworzyła oczy. A w miejscu gdzie jeszcze chwile temu czuła jego dłoń, pozostał zimny ślad. Ręką przejechała po palcu serdecznym prawej dłoni. Obrączka. Jeszcze jej nie zdjęła. Nie mogła. Nie potrafiła. Nie umiała zapomnieć. Echo znów gdzieś z oddali szepnęło: "IDŹ DALEJ".

Po kliku latach zdjęła obroczkę. Schowała ją na dnie szkatułki.
Pytasz, czy zapomniała? Nie, nie zapomniała. Nigdy nie zapomni. Po prostu zrobiła mały krok do przodu.

Opowiedział mi pewien sen. Sen, który zmienił moje życie o 180 stopni:
"Zewsząd otaczał mnie labirynt. Jakąkolwiek obrałem ścieżkę, ciągle trafiałem w ślepy zaułek. Minęło kilka godzin, a może minut? Nie wiem. Nagle usłyszałem płacz dziecka. Biegłem przez tunel w celu odnalezienia źródła. W oddali zobaczyłem zamazaną postać. Im podchodziłem bliżej płacz cichł, a postać stawała się wyraźniejsza. Był to chłopiec. Ubrany byle jakie ciuchy. Podarte. Postrzępione. A on.. Taki.. Wychudły. Zmizerniały. Blady. [...]

Wsłuchuje się w melodię, jaką grasz dla mnie na dobranoc. Siedzę obok Ciebie na parapecie. Jestem echem. Nie możesz mnie zobaczyć. Nie możesz mnie dotknąć. Mój krzyk przeradza się cichy szmer, którego nikt nie słyszy. Patrzę na Twoją twarz ze smutkiem. Wszystko, co razem zbudowaliśmy, odebrała nam moja śmierć. Zamknąłeś się w skorupie, do której nie dopuszczasz już nikogo. Od mojej śmierci żyjesz w przeświadczeniu, że znów ktoś może wydrzeć Ci szczęście z rąk. Cierpisz w samotności, byleby tylko nie [...]

Deszcz wystukuje kolejną melodię. Stolik z Twym zdjęciem oświetla blask księżyca, wpadający przez okno. Siadam na parapet. Robię to co noc, wpatrując się w mrok ulicy. Zapalam papierosa. Nienawidzę tego nałogu. Tak samo jak nienawidzę siebie. W szybie widzę cień swego odbicia. Twarz 19-latka walczącego z życiem. Moje ręce zdobi kilkanaście blizn, które sam sobie zadałem. Ludzie uważają mnie za dziwadło. Przekuta brew, trzykrotnie warga oraz ucho wyróżniają mnie wśród tłumu. Nie mam znajomych.. Wraz z Tobą umarła [...]

Minęła kolejna godzina. Anka siedziała w bezruchu w fotelu okryta kocem. Jej twarz rozświetlał blask księżyca, wpadający przez okno. Zmęczonym wzrokiem patrzyła na telefon. Wokół trwała beznamiętna cisza. Czuć było napięcie. Powietrze aż można było kroić nożem. Zegar jakby w żółwim tempie przesuwał się do przodu... Gdy wybiła 2 w nocy Anka wstała. Skierowała swe kroki w stronę kuchni. Przeszukała szafki. Nastawiła czajnik z wodą. Jej myśli krążyły po przestworzach wyobraźni. Z obłoków na ziemie [...]

I minął kolejny wtorek. Przez szybę wpada już tylko blask księżyca. Zza oknem wiatr cicho śpiewa kołysankę, przypominając, że czas na sen. Nie mogę zasnąć. Przyszedł moment na zrobienie rachunku zysków i strat. I nietrudno się domyślić, że bilans wychodzi ujemny. Rozglądam się po pokoju. Od lat te same bordowo- rude ściany. Po lewej stronie od łóżka wisi reprodukcja Salvadora Dali. Nigdy nie interesowałam się malarstwem, ale ten obraz "Uporczywość Pamięci" przykuł moją uwagę. Kiedy go kupowałam czułam się [...]

Kiedy kładłam się wczoraj spać, nic nie wskazywało na to, że dziś spoglądając w lustro zobaczę zaszklone oczy i zaczerwienione nos. Po policzku spadała kolejna łza. Przesycona żalem i goryczą straciłam widoczność jutra.
Kilka miesięcy temu, pełna optymizmu podjęłam kroki w wyborze studiów. Ekonomia- kiedyś miała dla mnie duże znaczenie. Teraz stała się uciążliwym przedmiotem, który nie chce wejść żadnymi możliwymi sposobami do głowy. Przyznałam w duchu- mam duszę humanisty. Lubię pisać. Chociaż czasami [...]

Każdy z nas jest w posiadaniu własnej minuty. Owe 60 sekund, które mija nam codziennie niezauważone. To jest ten czas, gdy robimy sobie herbatę, spoglądając zza okno w poszukiwaniu promyka słońca. To są te sekundy, w których możemy zrobić kilkadziesiąt kroków w podążaniu do celu. Jest to też ta chwila, kiedy ktoś mówi do nas potokiem słów, mając pretensje o jakąś błahostkę. Jest to ten moment w którym zatrzymujemy się, by zapalić, bo w owej minucie poczuliśmy taką potrzebę.
Co jeszcze można zrobić przez 60 [...]

- Mamo, dlaczego ciągle trzymasz te niepotrzebne rzeczy w tym ładnym kuferku na strychu? - spytała mnie 8-letnia córeczka. Przez moment nie wiedziałam, jakie to są te niepotrzebne rzeczy wg Alicji. Gdy położyłam ją spać, wybrałam się na dawno nieodwiedzany strych w ich poszukiwaniu. Otworzyłam kufer, który był w moim domu od zawsze- przechodził z pokolenia na pokolenie, z ojca na syna, z matki na córkę. Znajdowały się w nim wyblakłe ze starości kartki papieru, kamyk w kształcie półksiężyca, bilet, wysuszone płatki [...]

Znów go widziałam. Sądziłam, że to kolejny sen z cyklu "jesteś mi potrzebny, bez Ciebie nic nie jest takie samo". Ale dziś- to nie był sen. Dziś nie mnie trzymałeś za rękę. Nie mnie obejmowałeś pod tym samym drzewem, pod którym po raz pierwszy spostrzegłam Twój wzrok na sobie. Nie do mnie się uśmiechałeś. Nie na mnie padł strzał Twoich niebieskich oczu. Nie ja słuchałam komplementów szeptanych czule do ucha. To nie ja byłam tą kobietą w zielonej sukience... Czułam, że po policzkach spływa mi milion maleńkich kropelek łez, wyrażających ból, żal, smutek, gorycz serca... Tyle razy przywoływałam go we śnie, że to zderzenie z rzeczywistością było niczym koszmar, z którego nie można się obudzić. Niby prowadziłam normalne życie. Uśmiech, serdeczność, wypady na kawę. A w głębi ducha niczym masochistka katowałam się przywoływaniem wspomnień. Moje serce już nie krwawi, choć nadal czuję ranę jaką mi zadano. Daleko mi do całkowitego wyleczenia, ale teraz czuję, że jestem na dobrej drodzę do szczęścia.