"Istnieją dwa powody, które nie pozwalają ludziom spełnić swoich marzeń. Najczęściej po prostu uważają je za nierealne. A czasem na skutek nagłej zmiany losu pojmują, że spełnienie marzeń staje się możliwe w chwili, gdy się tego najmniej spodziewają. Wtedy jednak budzi się w nich strach przed wejściem na ścieżkę, która prowadzi w nieznane, strach przed życiem rzucającym nowe wyzwania, strach przed utratą na zawsze tego, do czego przywykli."

— Paulo Coelho (ur. 1947)

Spacerowałam pustą ulicą, było [...]

Każdy ma swojego anioła...Wierzę,że tak jest.Niekiedy tylko nasze serca nie są przygotowane,by otworzyć się na prawdziwe,czyste dobro i miłość...
Często,gdy na naszej drodze staje anioł,nie dowierzamy,tłumacząc sobie podstęp...że niby nie istnieje bezinteresowne dobro,i miłość która niczego nie oczekuje...Chowamy się w swojej klatce próżności i swoim postępowaniem wkładamy anioła do jednego worka z ludźmi,którzy nas kiedyś zranili...I dlatego jesteśmy często nieszczęśliwi,samotni,zagubieni...Wszystkie swoje [...]

"Wiecie, jak to jest. Niekiedy spotykacie kogoś wspaniałego, ale to trwa tylko chwilę. Może w czasie wakacji, w pociągu, nawet w kolejce do autobusu. Ociera się o wasze życie na krótki moment, lecz w bardzo specjalny sposób. I zamiast zalewać się łzami, że nie może zostać dłużej, że nie możecie się lepiej poznać, czyż nie lepiej cieszyć się, że w ogóle się zjawił?"
Marian Keyes

Bywa, że wpatrując się w klawisze klawiatury, zamiast naciskać na nie, wylewając potok słów, czujesz coś imitującego [...]

... Duża izba, po trochu jadalnia, po trochu kuchnia. Z niedużym kominkiem na centralnej ścianie... W kominku, to płonie, to znów tylko tli się płomień. To płomień życia... kiedyś zgaśnie. Nad nim wisi mały sagan z wolna gotującą się strawą. Wszyscy mogą się z niego nasycić, nikomu nie zabraniam. Zresztą i tak nie jestem w stanie. Stale ktoś do kominka podchodzi. Często po to by się tylko ogrzać. Czasami by podsycić ogień. Niektórzy sięgają do sagana.To coś do niego wrzucą, to znów nabiorą do swego kubka czy [...]

Wiesz czego się boję? - Że znowu ktoś mi powie, że przeszkadza mu to, jaką osobą jestem, że drażni go mój styl bycia najbardziej wtedy, gdy w pełni się otwieram, gdy myślę, że to, jak postępuję, że pozwalam sobie na wyjście za granice konserwatywnej przyzwoitości, w oczach innych będzie źle oceniane – mimo, że nie przejmuję się ich oceną, to jednak boję się tej oceny, wśród osób, przed którymi się otwieram…
Ważne jest chyba, że postępuję zgodnie ze swoimi zasadami, że staram się nikogo nie krzywdzić, [...]

Siedziałem w kącie sceny przyglądając się jej radosnym pląsom. Wirowała po zakurzonych deskach, wzniecając maleńkimi stópkami szare, delikatne pyłki. Jej idealne, gładkie rączki wznosiły się do góry, bądź opadały, a główka, co jakiś czas przekrzywiała się na boki. Miała na imię Dolores, lecz dla mnie zawsze była po prostu Dolly.

Zastanawiało mnie, czy nie jest już zmęczona. Tańczyła bardzo długo, bez chwili wytchnienia. Mimo to, na jej gładkiej buźce nie było śladu po grymasie. Na jej karminowych ustkach, [...]

Rozdział 1.

Zaloguj się

E-mail
OnetHasło
Niepoprawne dane

Objaśnienia
Loguj się bezpiecznie Zapomniałem hasła
Anuluj
Padł strzał. Rozległ się przeraźliwy krzyk jakiejś kobiety, która podbiegła do postrzelonej przed chwilą kobiety. Sprawdziła jej tętno.
- Nie żyje ! Zabiliście ją idioci !! - wydzierała się na policjantów.
- Może mieliśmy czekać aż ona do nas strzeli ? Już jedną osobę zabiła, nie mieliśmy zamiaru czekać aż liczba ofiar się powiększy. - zapytał jeden z policjantów podchodząc do nich i [...]

Wzniosłam się w górę. Było to niezwykle proste, wystarczyło chcieć, no i może trochę poruszać rękami. Płynęłam w powietrzu jakby w wodzie, odpychałam się nogami. Wiatr przyjemnie gładził moje włosy, głaskał twarz. Pode mną rozciągało się ciche, śpiące miasto. Światło księżyca rzucało delikatne cienie, ale nie bałam się. Nie pozwoliłam sobie na strach w tej magicznej chwili, mogłam czuć tylko szczęście.
Skierowałam swój wzrok ku górze. Jasna tarcza uśmiechała się. Chyba wszyscy widzą ten [...]

Dobry wieczór, uchylam furtkę.
Wita mnie znajomy zapach, rdza na dłoni i poczucie kolejnych słodkich trosk, przyjemnego otumanienia i ciepłej pościeli w deszczu stukającym o parapet.

Co roku kiedy rytualnie witam jesień, zaparzam garnuszek czarnej herbaty. Zimą lubię stać wieczorem na przystankach, wiosną kupować
nowy kalendarz, a latem porzucać zegarki.
Jednak mimo wszystko najbardziej utożsamia mnie ten mozolny deszcz pomarańczowych liści i taniec drzew, któremu możemy nadawać tytuły według własnych oczekiwań.
[...]

Umarłam.
Dla Ciebie?
Nie.
Zmieniłam zdanie.
Umarłam przez Ciebie.
Moje życie nie warte było tego,
co mi zrobiłeś.
Zbyt często siebie obwiniałam za wszystko,
by Ciebie oczyścić z zarzutów.
Byłeś okropnym egoistą!
Egoistą, którego pokochałam.
Egoistą, którego obdarzyłam tym,
co najpiękniejsze.
Teraz odeszłam na zawsze,
a Ty nawet nie zapłakałeś na mym pogrzebie.

Kochanie przepraszam,
że nie umiałam odwzajemnić tej złości,
którą Ty mnie witałeś każdego dnia...

Życie pędzi do przodu nie pytając nas, czy może jesteśmy już gotowi. Stojąc w tym samym miejscu, lecz w innym czasie nie jesteśmy w stanie zrobić już nic. Te krople spływające po szybie... Pamiętasz? Ja siadałam w oknie u siebie, a ty u siebie. Rozmawialiśmy przez telefon o skrytej w nich magii. Teraz, jedząc lody waniliowo-truskawkowe już nie śmiejesz się, że mam przyjechać i się z Tobą podzielić. Tęsknię. Tak, to chyba odpowiednie słowo - tęsknota. Zaraża ona swym gorzko-kwaśnym smakiem każdą, nawet najmniejszą namiastkę radości. Tęsknię za kłótniami, że z powodu deszczu masz wracać do domu i wypić gorącą herbatę z cytryną. Że skoro wychodzisz na dworze bez koszulki, masz użyć kremu z filtrem.
Co teraz pozostaje? Bezsensowna nadzieja, by istniało życie po śmierci.

mój dom
kruchy jak szkło
chciałam uciec stąd
moje myśli
cierpiące zabijają ciszę
czterech białych ścian
moje oczy
kolejny raz zerkam na drzwi
brama do raju
wymykam sie - chcę żyć...

znów świt
wróciła szara codzienność
ja też
trzeba pozbierać rozbite szkło
to mój dom
musze go posklejać

Twoje życie Twoje zmartwienia
brak ukojenia

Ostatnie godziny
bez miłości uśmiechu
spokój Twoim sprzymierzeńcem

Składasz do Boga ręce
prośba o wybaczenie

Jak morze słone tak one płyną
nadzieje z serca w rozumie giną

Strach bratem i wrogiem
Śmierć przyjacielem
czeka za rogiem

-Tato - spytał chłopiec. - Czy śmierć boli?
-Nie - odparł długowłosy. - Ciebie śmierć nie boli. Jest niczym zapadnięcie w sen, wieczny sen. Jednak nie możesz sobie nawet wyobrazić, jak bardzo boli tych, którzy Cię kochają. Dla nich to pchnięcie nożem. Krwawi dusza, gdy odchodzi najważniejsza osoba w naszym życiu.
Długie, kasztanowe włosy, pachnące, oh, tak słodko, rozlane wokół tej pieknej twarzy, bladej niczym karta papieru, pusta, bez wyrazu. Oczy, których nie ujrzę już nie tylko ja, acz nikt inny. Ciało i [...]

Jak to się stało, że znalazła się w białej sali? Nie wiedziała. Tak jak nie potrafiła sobie przypomnieć ostatnich 24godzin. Czuła się dziwnie lekko. Jakby nie istniała. Słyszała jakieś głosy. Niewyobrażalnie dużo głosów. Zewsząd. Lecz z trudem rozpoznawała słowa. Nic nie układało się w zdania. Stała tak pośrodku niczego, nie wiedząc co ma zrobić.
Zaczęła ogarniać ją panika. Bo to co się działo, to nie był sen. Gdzie była? Kim była? Jak tu się znalazła?
Pytania rodziły się z każdą minioną sekundą, [...]