To uczucie, gdy wygrywasz delikatne preludium na moich udach, wówczas gdy za oknem deszcz wystukuje podobny rytm. Gdy można wtopić się w jego szum a twój szept. Być omotaną przerywaną ciszą nocy, przesączoną drżeniem zapisanym na opuszkach palców.

Sylwia Pryga

Zgotowałem sobie niebo w butelce. Plastykowej butelce. Mówili do mnie:
- Zgotować, to możesz sobie piekło.
Patrzyłem i słuchałem dość sceptycznie. Kulinarne zdolności gotowania w butelkach są dzisiaj obce. W zasadzie, to są dość mocno zapomniane. W końcu niemalże nie ma już między nami żadnego Dżina, który w takowej butelce chciałby mieszkać. Dlatego, tak trzymałem sobie to niebo w butelce, które sobie zgotowałem, na dość wysokim ogniu, bo akurat było późne lato, a jesień wczesna, co oznaczało suche, połamane [...]

"Opowiedzcie też ojcu mojemu o całej chwale mojej w Egipcie i o wszystkim, coście widzieli, i spiesznie przyprowadźcie tu ojca mego" Czyli opowiedzcie, mową słów też ojcu mojemu, Jakubowi, ojcu Józefa i braci jego o całej chwale mojej, Józefa, syna Jakuba, pana całej ziemi egipskiej, do której Bóg Wszechmogący wysłał Józefa przed braćmi jego, aby zachować przy życiu braci Józefa i wielu ludzi (Rdz 45,7) Aby nie pomarli z braku żywności, zboże, nasienie - informacja o całości rodzaju informacji, produkty z rodzajów [...]

Jest jakaś dziwność, gdy się patrzy na Księżyc i gdy wącha się kwiaty bzu. Dziwność jest większa, gdy się robi obie te czynności naraz. Dziwność się ze mną dzieje, gdy słyszę tę piosenkę... Duch mnie przenika, odgłosy z przeszłości, dotyk nieznanego, odległego czasowo i miejscowo. Łza spływa na myśl, że bzy wąchały dym, a Księżyc patrzył z niedowierzaniem. W tym czasie zdziczenia i pogardy, zezwierzęcenia człowieka, zaszczucia jednego na drugiego. Mury pamiętają. Mury nasiąknięte łzami. Odgłosy [...]

Zastygam w zamyśleniu. Wzrok zatapiam w karminie zachodzącego słońca. Ciekawi mnie, czy podziwiasz ten sam obraz, tak samo jak ja mrużysz oczy. Wyłapujesz zmysłami zabłąkany wiatr, zadawalając się niczym aromatem gorącej kawy. Posyłam z nadzieją pocałunek, może z wiatrem dotknie twoją twarz. Zatrzyma na minutę czas i z(g)aśnie maleńką tęsknotą na policzku.

Sylwia Pryga

"Zamieszkasz w ziemi Goszen i będziesz blisko mnie, ty wraz z synami twoimi i wnukami twoimi, i trzodami twoimi, i bydłem twoim, i wszystko, co masz" Czyli zamieszka Jakub ojciec Józefa w ziemi Goszen, gość i będzie Jakub blisko mnie, Józefa ty, Jakub ojciec Józefa wraz z synami twoimi, braćmi Józefa i wnukami, potomkami synów twoich, Jakuba, i trzodami, rodzaje informacji z produktami rodzajów informacji twoimi, Jakuba, i bydłem, rodzaj informacji z produktami rodzajów informacji twoim, Jakuba, i wszystkim, co masz, wszystkim, [...]

Idzie ulicą starsze małżeństwo. Moją uwagę zwraca to, że trzymają się za ręce. Jakby byli młodymi zakochanymi podlotkami. Coś czułego od nich bije. Rozmawiają na tematy błahe, że muszą kupić rzodkiewki, że się chmurzy i pewnie będzie padać, że trzeba odebrać okulary od okulisty i pójść do biblioteki oddać książki.
Trzymają się za ręce i ta czynność jest dla nich najzwyklejsza w świecie. Przecież robią to od wielu lat. Nie zwracają już na to uwagi, ręka sama lgnie do ręki. Mówią o zwykłych rzeczach, ale splecione ręce są w miłości czymś ważkim. I tak idą sobie starsi zakochani i rozmawiają, i za młode ręce się trzymają.

"Bóg posłał mnie przed wami, aby zapewnić wam przetrwanie na ziemi i aby wielu zostało zachowanych przy życiu" Czyli Bóg Wszechmogący posłał Józefa przed braćmi jego, do Egiptu, aby zapewnić wam, braciom Józefa przetrwanie, głodu, brak żywności na ziemi - rodzaj informacji i aby wielu, ludzi zostało zachowanych przy życiu, nie pomarli z braku żywności. Analogicznie do Boga Wszechmogącego, który posłał na ziemię Jezusa Zbawiciela wzór człowieka dla człowieka, aby zapewnić każdemu z nas zbawienie, życie wieczne w [...]

„Napijesz się wody?” - spytał. „Tak” – padła zdawkowa odpowiedź. Podchodził do stolika, gdy usłyszał pytanie, szybkie jak strzał z broni…

„… czy Ty pojmiesz mnie za żonę?… Zaskoczony odwrócił się w jej stronę… „Cooo?…” Powtórzyła wolno i dobitnie… „… czy chcesz pojąć mnie za żonę?…

„Oczywiście, Kasiu… choćby jutro…”. Już dawno postanowił, „ta albo żadna”.

„Nie… nie jutro…” - w jej głosie usłyszał determinację - „… nie jutro… dzisiaj… dzisiaj, tu i teraz…”. Podszedł bliżej, spojrzał jej w ciemne oczy i półszeptem odrzekł - „Tak, chcę pojąć Cię za żonę… nawet dzisiaj… nawet tu i teraz…”. Odpowiedziała delikatnym pocałunkiem… i lekkim krokiem, jakby pozbyła się jakiegoś ciężaru, wyszła z pokoju…

Gdy delikatnie dotyka twojej skóry, czujesz to przyjemne mrowienie. Gdy przenika przez włosy zatrzymując się małymi drobinkami, niczym zagubionymi świetlikami.
A trawa? Gdy wygina się dumnie w maleńki, sprężysty łuczek. Taka ledwo zauważalna podnieta natury...
To takie samo uczucie, gdy na ciebie patrzy, a w jego oczach cały błękit nieba.

Sylwia Pryga

Stoję na przystanku na Placu świętego Józefa. Autobus się nie pojawia. Moją uwagę przyciąga mały malutki chłopiec w niebieskiej bluzie i z dużym różowym plecakiem. Idzie to takie małe, przechodzi przez ulice. Rozważnie się rozgląda, czy samochód nadjeżdża, aby móc bezpiecznie przejść na drugą stronę jezdni. Zastanawiam się, ile może mieć lat chłopiec. Taki mały, a ktoś go wypuścił na ulicę, żeby sam pokonywał drogę od domu ze szkoły? Chłopiec idzie swym rytmem i spokojem, jakby wyuczone miał wszystko, [...]

Idzie ulicą Górnośląską stary mężczyzna. Idzie o kulach. Bardzo powoli. Ludzie go wymijają. Dla niego zdają się biegnąć. Bo mężczyzna posuwa się bardzo wolno. Nie nadąża za płynącym światem. A świat zapatrzony w siebie nie zauważa starego człowieka. Panta rhei. Człowiek ten jest jednak mądrzejszy od wszystkich innych ludzi. Patrzy na młodych i wie, że oni też kiedyś zwolnią. Przyjdzie na to czas. Człowiek ten poprzez swoją powolność odbiera świat inaczej niż inni. Dokładniej analizuje, patrzy. W swym spowolnieniu odbiera świat staranniej. Mijam starego człowieka. Fotografuję go oczyma pamięci, by wywoływać obraz jego w okruchach wspomnienia. Bo starość nie jest negatywna. To dojrzałość i piękność życia. Tylko ułomność fizyczna jest spowalniaczem. I o kulach trzyma się ciało. Nie duszę.

"Józef zaś rzekł do braci swoich: Zbliżcie się, proszę do mnie ! A gdy się zbliżyli, rzekł: Jam jest Józef, brat wasz, którego sprzedaliście do Egiptu" Czyli Józef zaś rzekł: słowa, dźwięki, wibracje - nośniki mowy słów do braci swoich: Jam jest Józef, brat wasz, którego z nienawiści sprzedali do Egiptu, ziemi plemienia Chawili, przeklętego potomka Chama (Rdz 10,6-7; 9,25) Analogicznie do świadomości każdego z nas że Jezus Zbawiciel jest wzorem człowieka dla człowieka, który w zastępstwie każdego z nas [...]

Przedwojnie. Przedwiośnie. Przecudownie. Było. I te czasy nie powrócą. Jeździ dziewczyna na rowerze do pracy. Ma długie blond kręcone włosy. Chłopcy oglądają się za nią, gdy tak jedzie. Uśmiech na twarzy dziewczyny przyciąga spojrzenia. Tą wiosną radosną zachwyca się. Przejeżdża koło cukierni pana J. Jest koło cukierni na ulicy właz, wejście do kanału. Dziewczyna, zawsze gdy jedzie, to jedzie po nim. Nie wie, że za lat parę, będzie w innym świecie. Na razie uśmiech na twarzy. Potem będzie na twarzy prosta kreska albo usta wygięte w podkówkę. Na razie jest słodko, jak w omijanej cukierni. Dziewczyna jednak coś odczuwa, zawsze gdy przejeżdża przez właz, to dziwnie się czuje. To duchy, które siedzą w kanałach i czekają. Na co czekają? Czekają na to, aż się stanie, to co ma się stać. Dziewczyna czuje energię bijącą z kanału. Przejeżdża tramwaj i nikt w nim nie wie, że ludzie będą pod miastem żyć. Duchy kanałów już wypatrują Kolumbów. Jeszcze tylko trochę i nastąpi Apokalipsa spełniona, gdzie ludzie wstąpią do...kanału...

Siódma rano, ona jeszcze spała. Przyglądał się jej drżącym powiekom. Nagle zmieniła pozycję kładąc się na boku, kierując twarz w stronę wpadającego do sypialni w słońca. Jego smuga bawiła się jej policzkiem, unoszącymi się drobinkami kurzu. Z jej ramienia spadło ramiączko koszuli odsłaniając pierś.
Pieścił ją wzrokiem chcąc wydłużyć tę chwilę, w której słońce bezlitośnie szybko zmienia miejsce wędrówki. Grzbietem palców zaczął ją głaskać wzdłuż ramienia w kierunku zagłębienia łokcia. Lekko wyschnęła, otworzyła oczy.

- Dzień dobry, jak się spało? Na co masz ochotę? - spytał
- Na Ciebie.

Sylwia Pryga