"trzydzieści wielbłądzic karmiących wraz z młodymi, czterdzieści krów i dziesięć byków, dwadzieścia oślic i dziesięć osiołków" Czyli trzydzieści wielbłądzic rozmnożonych, karmiących rodzajem informacji, swój młody rodzaj informacji wraz z młodym rodzajem informacji, czterdzieści krów i dziesięć byków do rozradzania się i rozmnażania się trzody w stadzie, dwadzieścia oślic i dziesięć osiołków, młode stada trzody oślic i osiołków do rozradzania się i rozmnażania się trzody w stadzie "powierzył je [...]

Minęło pół godziny kiedy pojawił się Dobromir. Podczas przywitania mężczyzna wręczył ojcu Jagody butelkę z winem. Na ten widok dziewczynę przeleciał zimny dreszcz po całym ciele. Milcząc, posmutniała. Czuła, że picie alkoholu nie wróży nic dobrego. Mężczyzna szybko się rozgościł i oswoił przy stole po wręczeniu bukietu czerwonych róż dziewczynie.
- Cześć! Jestem Dobromir - przedstawił się Jagodzie.
Postanowił nie obwijać niczego o sobie w bawełnę i opowiedzieć całą historię o sobie Jagodzie i jej [...]

"pomyślał bowiem: Jeżeli Ezaw napadnie na jeden obóz i pobije go, wtedy ocaleje drugi obóz" Czyli pomyślał bowiem Jakub i uczynił według swojej myśli: Jeżeli Ezaw napadnie na jeden obóz i pobije go, wtedy ocaleje drugi obóz, których strzegł, obóz wysłanników Boga Wszechmogącego "Potem rzekł Jakub: Boże ojca mego Izaaka, Panie - Wszechmogący, który do mnie powiedziałeś: Wróć do ziemi swojej i do ojczyzny swojej, a będę ci czynił dobrze (i czynił dobrze Bóg Wszechmogący, bo Jakuba strzegł obóz wysłanników [...]

Kolejny dzień mija.
Koleiny w głowie mej, hej.
W tym samym trybie.
Tak samo, tak mamo, dobrze mamo.
Co prawda ty nie żyjesz, ale ok.
Zmarłym przytakiwać najłatwiej.
Dyskusje z trupami są takie łatwe.
Wszyscy mi mówią, że dobrze się ze mną gada.
Wniosek?

Dni i noce. Są takie same. [...]

"A Jakub też poszedł drogą swoją i spotkali go aniołowie Boży" Czyli a Jakub też poszedł drogą swoją do ziemi ojców swoich Abrahama i Izaaka, i spotkali Jakuba wysłannicy Boży, by strzec Jakuba. "Jakub, ujrzawszy ich, rzekł: To obóz Boży. I nazwał to miejsce Machanaim" Czyli Jakub ujrzawszy wysłanników Bożych, by strzec Jakuba, rzekł: słowo, dźwięk, wibracja - nośnik mowy słów Jakuba: To obóz wysłanników Bożych, (by strzec Jakuba) I nazwał obóz wysłanników Bożych, by strzec Jakuba, Machanaim. Bo Jakub [...]

- Dzwonił?-
- Nie. Powiedziałam, że jak tylko da znać pierwszy będziesz wiedział. Uspokój się, kochanie.

Mężczyzna stał przy kuchennym oknie. Przyglądał się, jak grupka dzieci zawzięcie rysuje kredami na asfalcie. Obok artystów przemknęły dwa rowerki. Wiosna wciskała się w każdy kąt. Zieleń młodych liści była jeszcze blada, a trawa dopiero przeciskała swoją grzywę przez wczesnowiosenną martwotę zielonych skwerków, jednak zapach wiosny, specyficzny aromat ciepłej ziemi, pierwszych kwiatów, słońca z [...]

"Rzekł jeszcze Laban do Jakuba: Ten oto kopiec i ten pomnik, który postawiłem między mną a tobą" Czyli rzekł jeszcze: słowo, dźwięk, wibracja - nośnik mowy słów Labana do Jakuba, nielokalnie zakodowanych w czasoprzestrzeni: Ten oto kopiec (Zgody) i ten pomnik (Zgody), który postawiłem między mną a tobą" będą świadkami (kopiec i pomnik Zgody, nielokalnie zakodowane w czasoprzestrzeni), że ja, idąc do ciebie, nie przejdę mimo tego kopca, ani ty idąc do mnie, nie przejdziesz mimo tego kopca (Zgody) i tego pomnika (Zgody, [...]

Kiedy ktoś z bliskich nieodwołalnie odchodził – myślała, że taka jest kolej rzeczy. Cały czas szła przez życie z pudełkiem kolorowych kredek. Zmęczona przystawała i zatrzymywała na chwilę wzrok, żeby zobaczyć co się dzieje dookoła. Dokonywała operacji, współpracując ze swoją pamięcią i powracała do przeszłości. Stany takie wywoływały zawsze lęk i jakiś rodzaj paniki. Stawały się dotkliwie nieodwracalne. Ktoś pracowicie zacierał ślady, zasłona przysłaniała zasłonę, a ta jeszcze następną i [...]

"Choć więc teraz, a zawrzyjmy przymierze, ja i ty, i niech ono świadczy o zgodzie między nami" Czyli Laban więc teraz chce zawrzeć przymierze, gdy oszustwem chciał szkodzić Jakubowi, swoim córkom, swoim wnukom i Jakubowi chciał uczynić coś złego, a uczynić nic nie mógł. I mówił nieprawdę, że wszystko jest jego, co należało do Jakuba. Teraz chce zawrzeć przymierze z Jakubem, które będzie świadczyło o zgodzie między Labanem a między Jakubem "Wziął tedy Jakub kamień i postawił go jako pomnik" Czyli wziął tedy [...]

"Tak oto dwadzieścia lat służyłem w domu twoim, czternaście lat za dwie córki twoje, a sześć lat za trzodę twoją, ty zaś dziesięć razy zmieniałeś zapłatę moją" Czyli tak oto dwadzieścia lat pracował Jakub dla Labana, czternaście lat za dwie córki Labana, za Leę siedem lat szabatowych (Wj 23,10-12) i za Rachelę siedem lat szabatowych, a sześć lat pracował Jakub za trzodę Labana, a w siódmym roku szabatowym wrócił do ziemi ojców swoich. Laban natomiast dziesięć razy zmieniał zapłatę Jakuba, jak zmieniony [...]

A coto toto się podziało ze mną. Mój wewnętrzny przydział, wydział mój specjalny, tajna kartoteka, nie tylko akt urodzenia, ale i śmierci, który przecież jeszcze się nie wydał, wpadł w moje ręce. Dosięgły mnie moje szachrajstwa umysłowe, moje gierki i przekręty do tego stopnia, iż samo sobie, a przez to siebie uświadomiłem, iż życie moje właściwie dobiec mus końca.

Skończyły mi się i patos, i interpretacja własnego losu, jak to się interpretuje historię w sposób artystyczny, tak mocno to się wyświechtało, [...]

"ona zaś rzekła do ojca swego: Nie gniewaj się, panie mój, że nie mogę wstać, (bo Rachela siedziała na bożkach domowych Labana)przed tobą, gdyż mam dolegliwość kobiecą, (z którą siedziała na bożkach domowych) " "Chociaż więc szukał, nie znalazł bożków domowych" Czyli chociaż więc Laban szukał bożków domowych, na których siedziała Rachela z dolegliwością kobiecą, nie znalazł bożków domowych - uzewnętrznienie swojej powierzchownej koncentracji myśli i świadomości na domowej tradycji kultu religijnego, na [...]

(...)
Senny dzień, za oknem deszcz, spadek ciśnienia, a ją bierze...(do rymu)
Nie tak wyobrażała sobie (jeszcze) jesienne morze, szum roznegliżowanych gałęzi drzew i krzyki mew. Nie tak, to nie ten czas, nie ten dzień. Odpuściła sobie wyjście z domu, zerknęła na cukierniczkę - westchnęła, powieka jej drgnęła i łza popłynęła. Nie chciała płakać, chciała być silna.
Kolejna łza...rozterka serca jest temu winna...a może cukierniczka, która była napełniana przez ręce kochane, by mogła pić słodką, gorącą [...]