Patrząc w twoje oczy na pomiętej fotografii, czuję jakby mały płomyk nadziei i miłości próbował przebić grubą taflę lodu, którą zmroziłeś moje serce.

Kiedy opuszczasz mnie w ten sierpniowy wieczór wydaje mi się, że całe niebo płacze ze mną...

Ta nieodparta chęć napisania do ciebie, powrotu do wspomnień, które za każdym razem przeszywają moje serce niczym sztylet. To uczucie w brzuchu na twój widok, jakby nagle miliony pięknych, kolorowych motyli opuszczało kokon. To przyjemne mrowienie słysząc twój głos, gdzieś na dnie serca, gdzie pochowałam najskrytsze marzenia i najpiękniejsze wspomnienia.