Nie, nie umiera. Zostaje na dnie serca, chociaż człowiek potrafi się jej wyprzeć.
I nie miłości wina, że bywa niedoceniona,
poniewierana ze zwykłych, małych przyczyn, ludzkich słabości i niespełnionych oczekiwań.
I ja tak właśnie odchodzę.

Gratulacje. :))

O tak ! DO zeszytu !

Gwiazda zasłużona

ta myśl jest po prostu genialna .!!

Ładne.
Pozdrawiam. :))

Madre, smutne i ...bliskie przynajmniej jak dla mnie...

Oczywiście ,że niektórzy nawet potrafią się ogrzać przy czyimś świetle,ja staram się robić dobre rzeczy ludziom,nawet tym, którzy na to nie zasługują.Pozdrawiam przedświątecznie Onejko kochana;-)

Optymistyczna wersja, taka, w której nie było depresji.

Forma przekracza fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne;)