Im człowiek bardziej siebie poznaje (zaczyna być świadomym swojej niedoskonałości), tym bardziej pozbywa się "pragnienia" bycia słońcem dla kogokolwiek... Nie oznacza to że nie może być inspiracją, kimś ważnym, dla innych, ale zdaje sobie sprawę że słońce jest tylko jedno. Uwalniając się w ten sposób od potrzeby "bycia kimś", staje się w końcu prawdziwy.
✋🙂

Im człowiek bardziej siebie poznaje (zaczyna być świadomym swojej niedoskonałości), tym bardziej pozbywa się "pragnienia" bycia słońcem dla kogokolwiek... Nie oznacza to że nie może być inspiracją, kimś ważnym, dla innych, ale zdaje sobie sprawę że słońce jest tylko jedno. Uwalniając się w ten sposób od potrzeby "bycia kimś", staje się w końcu prawdziwy.
✋🙂

Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Jej wody stale płyną i ulegają przemianie.

Emi­lio myśl ak­tual­na mi­mo, że z ub.ro­ku...dzięki za spa­cer po moich tekstach.
:)

Oj, ciężko będzie :-)

Miłość to piękne uniesienia, jak i bolesny upadek. Jest chorobą i lekarstwem. Ta najpiękniejsza potrafi zamienić się w nienawiść. Jest stanem nieważkości do chwili, gdy ktoś przywróci grawitację. Czym częściej jej doświadczasz, tym bardziej w nią wątpisz.

świetny aforyzm, szkoda, że niezauważony

A pokora wsi?

dziś bez własnego zdania jest się zdeptanym...
świetna myśl

I Bogu za nich

dziękujmy

Naja widzi dobro

i dobrze

Dokładnie tak, tylko gdyby jeszcze ludzie potrafili ponosić większą odpowiedzialność za słowa, które wypowiadają...czasem nie zdają sobie sprawy jaka mają moc krzywdzenia...