Zbyt wiele wyszeptanych słów.
Zbyt wiele przelanej krwi.
Tak mało pięknych snów.
Tak mało doniosłych dni.

Mosty tak długo budowane.
Tyle razy obalane.
Tak wątłe, nietrwałe,
Z nadzieją, że lądy połączą na stałe -
Tak odrębne, tak kruche...
Kiedyś pokonamy tę pychę.
Kiedyś przyjdzie pora na skruchę.
Teraz jednak niestałej konstrukcji
Nie dajmy ulec doszczętnej destrukcji.
Budujmy je dalej, niech trwają na wieki,
Aż po dzień, gdy cicho opadną powieki,
A tchnieniem słabym los będzie rad
Obwieścić, że nasz był ten świat.

Tam, gdzie zawiść spotyka trwogę,
Tam, gdzie wiatr pobrzmiewa milczeniem,
Tam, gdzie bezszelestnie na mą drogę
Ląduje kruk i wodzi spojrzeniem
Jest coś, czego nie dostrzegam.

Wszystko wokół zmienia barwy
A ja nieustannie myślami odbiegam
Od świata, który niegdyś dla mnie martwy,
Teraz nieokreślonym jawił się mi.

Skupiam wzrok na oczach kruka.
Jego głos tak okrutnie brzmi...
Tego, co on widzi szukam,
Lecz zbyt odległym musi to być...

Wiatr nabiera tempa.

Wracam, by żyć.

A gdyby tak pofolgować Agresji?
Poddać się ogarniającej Pasji?
Skończyć z nieszczerym Spokojem?
Marzenia malowane bojem...
...ze sobą odegranym.
I raz jeszcze przegranym.