Kiedy psychoterapia idzie dobrze, pacjenci stwierdzają, że w większym stopniu akceptują nie tylko swoje skomplikowane życie wewnętrzne i swoje „prawdziwe” Ja, ale także złożoność i wady innych osób. Widzą swoich przyjaciół, krewnych i znajomych w kontekście ich położenia i dotychczasowych doświadczeń oraz nie traktują rozczarowań tak osobiście. Ponieważ wybaczają sobie rzeczy, które teraz rozumieją i mogą kontrolować, wybaczają także innym to, czego nie rozumieją i na co nie mają wpływu. Wyznawszy najmroczniejsze tajemnice terapeucie, który mimo to nie doznał wstrząsu, zaczynają się mniej obawiać intymności, odsłonięcia przed inną osobą. Zbadawszy swoje wrogie i agresywne impulsy, zaczynają się mniej obawiać, że w jakiś sposób skrzywdzą tych, na których im zależy. Wchłonąwszy współczucie terapeuty wobec nich, rozszerzają je na innych.

Patogenne przekonania wyznawane przez ludzi i ich indywidualne sposoby podtrzymywania poczucia własnej wartości, stoją często w zdecydowanej sprzeczności z ich szansami na autentyczną przyjemność i zadowolenie. Pogodzenie się z tym, co nie jest możliwe, przygotowuje nam grunt pod radość z tego, co jest.

W psychoterapii wymagana jest współpraca, ale od nikogo nie wymaga się, by udawał, że ta współpraca mu się podoba. Działania i uczucia to dwie odrębne sprawy: w przeciwieństwie do działań, żadne uczucie nie jest nie do przyjęcia.