Myśli

zgadzam się to prawda w którą nikt nie chce wierzyć , tak jak choroba Hiroszimo to choroba leniwych bab. Smutne

Też... :-)))

Jeżeli Go nie znajdziesz w sobie, to nigdzie nie znajdziesz. Możesz czytać Święte księgi i uczęszczać do grup wyznawców, ale to będzie na nic. Może jedynie początkowo wnieść trochę świeżości do życia i uciszyć ewentualne sumienie ale to i tak z czasem okaże się na nic.

Cóż, wyobrażenie zwykle nie ma zbyt wiele (jeśli w ogóle) wspólnego z rzeczywistością. Ludzie jednak lubią się rozkochiwać w wyobrażeniach zamiast w prawdzie...

Pozdrawiam:)

Nie pierwszy nie ostatni. Mi kobietę odebrała śmiertelna choroba. Boli, ale życie toczy się dalej.

Życie, wiele ma twarzy, niektóre są nasze, własne, niepowtarzalne.
Jednego dnia się rodzimy, żyjemy, czerpiemy ze źródeł życia, a innego
tylko umieramy, aż do końca.
Dużo zależy od nas samych, bo można żyć będąć sparaliżowanym, niepełnosprawnym, chorym, cierpiącym... a można też całe życie umierać,
każdego dnia boleśniej, będąc fizycznie całkowicie zdrowym, sprawnym.
Nasze uczucia każą nam żyć dla rodziców, dla swojej miłości, dla dzieci, dla przyjaciół, dla pamięci o tych, o których nikt nie pamięta...
Dla nich żyjemy i dla nich umieramy, by żyć dla tych, którzy pozostali...
Może tak trzeba? Natura tak zaplanowała, że życie trwa falowo, z porami roku, z rytmami obecnymi na naszej ziemi i poza nią. Być może nam też
potrzeba czasem prawie umrzeć, byśmy się mogli narodzić na nowo?
Fajna myśla. :))