Życie, życie. Cóż za paradoks.
Gra słów muśnięta wzgardą istnienia.
Westchnąć milcząc nie zdołam.
Więc usta przybliżam do oddechu innego,
próbuję być ostoją, cierniem w twoim oku,
kamieniami pod twoimi bosymi stopami.
8448 wyświetleń
144 teksty
27 obserwujących
Nikt jeszcze nie skomentował tego tekstu. Bądź pierwszy!